وقتی نگاهت به آسمان باشد، دیگر فرقی نمی‎کند که دست‎هایت و پاهایت را قطع کنند، دیگر فرقی نمی‎کند سرت را بشکنند یا بر پهلویت تیغ زنند. وقتی نگاهت به آسمان باشد، فقط یک‎چیز فرق می‎کند و آن این است که آیا تو بندگی کرده‎ای یا نه. فقط همین مهم است.

وقتی نگاهت به آسمان باشد، سبک زندگیت تغییر می‎کند، تکه‎ای نان جو و کمی نمک یا کباب برّه‎ای یکی می‎شود، طعام زمینی برایت مهم نیست، تو نگاهت به آسمان است و طعام بهشتی می‎بینی، حرف و سخن‎ها برایت مهم نیستند، تو گوشَت به آسمان است که سلاماً سلاماً می‎گویند. نگاهت که به آسمان شد، باشگاه دنیا را و عرق‎ریزانش را بهتر درک می‎کنی.
 تاریخ را که بنگری، آدم‎هایی را پیدا می‎کنی که نگاهشان به آسمان است و سلاماً سلاماً عرشیان را واضح می‎شنوند و کشته‎ و اسیر شدن با نشستن زیر خنکای نسیم صبح‎گاهی و نوشیدن یک فنجان قهوه فرقی ندارد.

و این‎روزها …، این‎روزها، بهترین روزهایی هستند که می‎توان ملکوت را در دست‎ها و پاهای بریده مشاهده کرد و چشم و گوش را به آسمان سپرد و باشگاه دنیا را طور دیگر دید.

ادامه دارد …

در فیلم‎های قدیمی بارها دیده‎ایم و در سرگذشت گذشتگان، چه حقیقی و چه تخیلی، بارها خوانده‎ایم که وقتی کسی به سفر می‎رفته و در راه فوت می‎کرده، در عصری که آدم‎ها با اسب و شتر مسافرت می‎کردند، همراهان او در همان‎جایی که فوت می‎شده، دفتنش می‎کردند. شاید به همین دلیل باشد رساله‎های عملیه احکام کفن و دفن را نیز می‎آموزند که اگر کسی با جسدی مواجه شد مثل نماز واجب، کفن و دفن را واجب بداند و متوفی را با آداب شرعی دفن نماید. همیشه برایم سؤال بود که مگر می‌شود انسان در مراسم خاک‎سپاری پدرش، مادرش، فرزندش نباشد. #تمدن بشری که آدم‎ها را با آمبولانس از شهری به شهری دیگر جابه‎جا می‎کند یا حتی با هواپیما از کشوری به کشور دیگر، به من آموخه است که هرطور شده آدم‎ها باید در خاک‎سپاری عزیزانشان باشند.

امروز #کرونا کاری کرده که #تمدن بشری جلویش زانو زده و به حال نزار خویش های‎های می‎گرید. طوری شده است کسی نمی‎تواند در خاک‌سپاریاقوامش  شرکت کند، گاهی حتی فرزندان نمی‎توانند و با با مشقت می‎توانند پدران و مادرانشان را به سرای باقی بفرستند. چه بسا افراد نمی‎توانند برای خاک‎سپاری عزیزانشان به شهرهای دیگر بروند. #تمدن بشری با ماشین‎های مدرن در مقابل کرونا زانو می‎زند و با حالی زار در این روزهای سخت و در تنهایی اشک می‎ریزند. آیا این به معنای بازگشت به سوی خدا نیست؟ خدایی که انسان را و مجموعة هستی را خلق نموده و عقل شریف را به او داده که خدایش را بشناسد نه آن‎که وقتی تکنولوژی را کشف کرد خدا را بنده نباشد. کمی تفکر و تعقل لازم است.

اریخ را که می‌­نگریم پر است از هزینه‌های گزاف برای تجلی شعار “هیهات من الذلّه"، این شعار بنیادین قیام عاشورا. از همان آغاز بعثت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله که علیه جهل و خرافة زمانه سختی‌های فراوان متحمل شدند تا همین روزها و شب‌ها، انقلاب‎ها هزینه‌های فراوان می‌دهند.

انقلاب یعنی دگرگون کردن و همیشه دگرگونی‌ها مخالفانی سرسخت دارند، گاه می‌آیی و در کسوت رهبر جامعه حق مظلومان را از ظالمان می‌گیری، حتی آن‌مقدار که صرف مهریة زنان شده و به مظلوم می‌رسانی و بعد خیل مخالفانت اجتماع می‌کنند و برایت نقشه می‌کشند و خون تورا در زیباترین لحظة زندگی‌ات به زمین می‌ریزند. شهادت تو سنگین‌ترین هزینة انقلاب تواست؛ هزینه‌ای که تو آن‌را “فزت و رب الکعبه” می‌خوانی.

گاهی در کسوت رهبر معنوی جامعه با کاروانی از زن و فرزند راه می‌افتی و شعار “هیهات من الذلّه” را در تاریخ ثبت می‌کنی و جمعی را در همیشة تاریخ پشت سر خود قرار می‌دهی که با همان شعار در راه انقلاب بجنگد. شهادت تو و یاران و فرزندانت، اسارت زنان و کودکانت و نیزه‌های به قرآنِ ناطق بلند، سخت‌ترین هزینة انقلاب تواست، هزینه‌ای که هنوز تاریخ آن‌را می‌پردازد، گاهی با اشک و گاه نیز با خون.

شیعه از این هزینه‌های تاریخ‌ساز، فراوان دیده است، هزینه‎هایی که بوی “هیهات من الذلّه” می‌دهد. نمی‌شود انقلابی بود و فکر کرد می‌توان برای همیشه در آرامش” ضرب ضربا” خواند و برای شبهات دنیای کفر و الحاد پاسخ‌های مناسب پیدا کرد، جوانان از راه خارج‌شده را به راه آورد، سؤالات معرفتی طرح کرد و مادران نمونه تربیت نمود و جبهة کفر و الحاد بنشیند و در غم از دست‌دادن سلطه‌اش اشک بریزد.

تو عقیده داری، علی و حسین داری، صادق و باقر داری و کسی را داری که برایش “اللهم عجل لولیک الفرج” سر می‌دهی، در فغان نبودنش اشک می‌ریزی و معنویت حقیقی را زیر پرچم حسین تبلیغ می‌کنی. خوش‌خیالی است اگر فکر کنی جبهة شیطان دست روی دست می‌گذارد، او گرچه دیگر رضاخان ندارد، فروغی و سیدضیاء ندارد، اما دلار دارد، رسانه دارد، تبلیغات دارد، دشمن دین تورا دارد و همه را بسیج می‌کند که مسجدت را بسوزانند، منبرت را آتش بزنند، قرآنت را زیر شعله بگیرند، دیوارهایت را خراب کنند و ویرانه‌ای به تو تحویل دهند و به تو و اعتقاداتت بخندند. اما تو زیر این سقف‌ها یاد گرفتی که در گذر تاریخ فریادهای “هیهات من الذلّه” را بشنوی و خود نیز آن‌را تکرار کنی.

دوستان! یادمان باشد حرم حسینی علیه‌السلام را بارها خراب کردند و بقیع دردناک را به خاک بدل نمودند که شیعه نماند اما شیعه مانده است، پس اگر حوزه‌هایمان را هم خراب کنند، هزینة انقلابمان را می‌پردازیم، قرآنمان را بسوزانند آن‌را حفظ می‌کنیم و نمی‌گذاریم از یاد تاریخ برود. یادمان باشد انقلاب هزینه دارد، گاهی در هویزه، گاهی در سوریه و گاهی نیز در حوزه. نبردهایمان سر آرمان علی و فرزندان او علیهم‌السلام رنگ دیگر یافته است، مقاومت باید کرد تا خودمان را به فرزند [خرینش برسانیم. اللهم ثبت قلبی علی دینک.

قانون برخی کشورها این­است که اگر در کشورشان بر قطار مرگ سوار شوی و از تونل احتضار بگذری و دیگر بلند نشوی و کَسانَت بخواهند تورا به کشورت برگردانند، مسئولان آن کشور فقط یک اسکلت به خانواده­ات تحویل می‌دهند.

فکر کن! چشم‌هایت را تخلیه می‌کنند، همان چشم‌هایی که با عینک آفتابی مارک فلان در مقابل اشعة خورشید از آن­ها محافظت می‌کردی، حالا تیغ بُرّندة کالبدشکاف آن‌ها را پیش از آن‌­که خاک تورا دریابد، از جسمت می‌رباید و نمی‌دانم به کجا می‌سپارد؛ همان چشم‌هایی که با مدادهای رنگی نقاشی‌اش می‌کردی که زیباتر شود، حالا در زباله‌دانی کالبدشکاف یک کشور بیگانه در حسرت مدادهای رنگی تو به کالبدشکاف زل می‌زند.

 فکر کن­! دندان‌هایت را هم از دهانت خارج می‌کنند، همان دندان‌هایی که با مسواک‌ها و خمیرهای قرن بیستویکم از آن‌ها محافظت می‌کردی و ساعت‌ها وقت خود را در مطب دندان‌پزشکی می‌گذراندی که آن‌ها را لمینت کنی که زیباتر شوند که وقتی لبخند می‌زنی دل‌ها بهتر بلرزد، قشنگ‌تر خانه خراب کند.

فکر کن! قلبت را هم خارج می‌کنند، همان‌که کُلون درش را محکم نمی‌بستی که هرکه و هرچه دلش خواست در هر ساعت شبانه‌روز بی دقّ‌الباب صاحب‌خانه داخل بیاید و صدای بلند خندة شیطان را، این مصیبت عظمای دنیای سخت ما، به آسمان بلند شود؛ همان قلبی که طپش‌های بی‌موقعش تورا از سجادة مهر اله بلند می‌کرد. حالا دیگر سینه‌ات را با چاقویی می‌شکافند و قلبت را درمی‌آورند و دیگر حتی نمی‌توانی بگویی: آی قلبم.

فکر کن! کلیه‌هایت را هم خارج می‌کنند، کبدت را، روده­ات را، اصلا هر چیزی را که بتوانند از جسم تو بدزدند، قانونی و بی‌نگرانی خارج می‌کنند و اسکلتت را می‌دهند که ببرند و در کشورت خاک کنند. از این قانون من‌درآوردی بشر قرن بیست‌ویکم سر درنمی­آورم، خیلی هم مهم نیست، مهم مُثله‌شدن جسمی است که چندصباحی با او زیستم و گاه خدایم را خالقش را فراموش کردم، این درد بزرگ را در کدام قبرستان باید دفن کنم!

اما دوست من! فقه ما برای همین تن دردکشیده هم احترام قائل است و می‌گوید اگر قرار است جسمی مُثله شود در همان کشور دفن گردد.

قبرستان شیعیان شهری در کانادا، قبرستان شیعیان شد، زیرا خانوادة یکی از بندگان خوب خدا نمی‌خواستند پدرشان به درد مثله دچار شود، با کمک شیعیان دیگر زمینی خریدند و قبرستان شیعیانش کردند. خوش به حال آن‌کسی که حضورش در کشور غریب مایة خیری شد و فقهی جاری گشت.

هدیه به روح شیعیان در خاک خفتة سرزمین‌های غریب، صلوات.

به احترام جهل مردم، کلاهتان را از سر بردارید و لبخند ژوکوند بزنید. 

فال، فال تاروت، فال قهوه.

در هزاره‌ی سوم پس از میلاد، عصر ادعای پیشرفت عقول، رمال‌ها و فال‌گیرها از گوشه‌ی امن خانه‌هایشان و کنار خیابان و پارک‌ها خارج شده و در میان فرهیختگان و شاغلان مشاغل مهم ظاهر شده و برایشان آینده را پیش‌گویی و گذشته‌ی فراموش‌شده را یادآوری می‌کنند، خواستگارهایشان را نشان می‌دهند که با اسب‌های سفید مدر روز در آینده‎ای نزدیک، پشت در خانه‌شان صف می‎کشند، به زن همسایه تهمت می‌زنند که بگویند شوهرها به زن‌ها خیانت می‌کنند، گاهی نیز دزد مالشان را می‎یابند.

فال، فال تاروت، فال قهوه

ای کسانی‌که نان جهل مردم را می‌خورید، به احترام جهل مردم، کلاهتان را از سر بردارید و بر سر افرادی بگذارید که می‎خواهند از واقعیات زندگی‌شان فاصله بگیرند و کمی در مستی بی‎خبری بخوابند و توهم کنند، پولی بگیرید و چند صباح دنیار ا با احمق فرض کردن مردم و احمق کردنشان بگذرانید و شب، پیش از خواب به این عقلانیت مدرن قاه‌قاه بخندید و اصلا تصور نکنید دنیای دیگری نیز وجود دارد، دنیایی که گذشته و آینده را واقعا نشان می‌دهد، گذشته‎ای در بی‎خبری و آینده‎ای در عذاب.