وقتی نگاهت به آسمان باشد، دیگر فرقی نمی‎کند که دست‎هایت و پاهایت را قطع کنند، دیگر فرقی نمی‎کند سرت را بشکنند یا بر پهلویت تیغ زنند. وقتی نگاهت به آسمان باشد، فقط یک‎چیز فرق می‎کند و آن این است که آیا تو بندگی کرده‎ای یا نه. فقط همین مهم است.

وقتی نگاهت به آسمان باشد، سبک زندگیت تغییر می‎کند، تکه‎ای نان جو و کمی نمک یا کباب برّه‎ای یکی می‎شود، طعام زمینی برایت مهم نیست، تو نگاهت به آسمان است و طعام بهشتی می‎بینی، حرف و سخن‎ها برایت مهم نیستند، تو گوشَت به آسمان است که سلاماً سلاماً می‎گویند. نگاهت که به آسمان شد، باشگاه دنیا را و عرق‎ریزانش را بهتر درک می‎کنی.
 تاریخ را که بنگری، آدم‎هایی را پیدا می‎کنی که نگاهشان به آسمان است و سلاماً سلاماً عرشیان را واضح می‎شنوند و کشته‎ و اسیر شدن با نشستن زیر خنکای نسیم صبح‎گاهی و نوشیدن یک فنجان قهوه فرقی ندارد.

و این‎روزها …، این‎روزها، بهترین روزهایی هستند که می‎توان ملکوت را در دست‎ها و پاهای بریده مشاهده کرد و چشم و گوش را به آسمان سپرد و باشگاه دنیا را طور دیگر دید.

ادامه دارد …