در فیلم‎های قدیمی بارها دیده‎ایم و در سرگذشت گذشتگان، چه حقیقی و چه تخیلی، بارها خوانده‎ایم که وقتی کسی به سفر می‎رفته و در راه فوت می‎کرده، در عصری که آدم‎ها با اسب و شتر مسافرت می‎کردند، همراهان او در همان‎جایی که فوت می‎شده، دفتنش می‎کردند. شاید به همین دلیل باشد رساله‎های عملیه احکام کفن و دفن را نیز می‎آموزند که اگر کسی با جسدی مواجه شد مثل نماز واجب، کفن و دفن را واجب بداند و متوفی را با آداب شرعی دفن نماید. همیشه برایم سؤال بود که مگر می‌شود انسان در مراسم خاک‎سپاری پدرش، مادرش، فرزندش نباشد. #تمدن بشری که آدم‎ها را با آمبولانس از شهری به شهری دیگر جابه‎جا می‎کند یا حتی با هواپیما از کشوری به کشور دیگر، به من آموخه است که هرطور شده آدم‎ها باید در خاک‎سپاری عزیزانشان باشند.

امروز #کرونا کاری کرده که #تمدن بشری جلویش زانو زده و به حال نزار خویش های‎های می‎گرید. طوری شده است کسی نمی‎تواند در خاک‌سپاریاقوامش  شرکت کند، گاهی حتی فرزندان نمی‎توانند و با با مشقت می‎توانند پدران و مادرانشان را به سرای باقی بفرستند. چه بسا افراد نمی‎توانند برای خاک‎سپاری عزیزانشان به شهرهای دیگر بروند. #تمدن بشری با ماشین‎های مدرن در مقابل کرونا زانو می‎زند و با حالی زار در این روزهای سخت و در تنهایی اشک می‎ریزند. آیا این به معنای بازگشت به سوی خدا نیست؟ خدایی که انسان را و مجموعة هستی را خلق نموده و عقل شریف را به او داده که خدایش را بشناسد نه آن‎که وقتی تکنولوژی را کشف کرد خدا را بنده نباشد. کمی تفکر و تعقل لازم است.