امروز سخنرانی یکی از اساتید خواهر حوزه را شنیدم که داشتند از همه می‎خواستند برای فرج دعا کنند. م خواهم بگویم استاد عزیز! بهتر نیست کمی دقت کنید و برای اثبات دعا برای فرج مولایمان دلایل متقن تر از خواب و مکاشفه بیان بفرمایید. شما که تفسیر قرآن را در کلاس بیان می‎کنید بهتر نیست ذهن طلاب را متوجه به امور مهم‎تر از خواب کنید و از گریه‎های امام جعفر صادق علیه‎السلام برای غربت مولایمان حضرت حجت سخن بگویید؟ فکر نمی‎کنید آیا بین خواب‎های انبیاء و اولیاء با خواب‎های سایر مردم تفاوت وجود دارد؟ حتی اگر رؤیای صادقه باشد و واقعا مکاشفه ای رخ داده باشد، بهتر نیست در این زمانة معنویت فروشی در سایة خواب و رؤیا از روایات برای ترغیب مردم به ویژه طلاب بهره ببرید. خواب و مکاشفه بیشتر برای عوام فریبی است و طلبه باید به سلاح علم و عقل و برهان و عمل مجهز باشد نه خواب که برای دیگری نمی تواند حجب باشد.

نامت که شیعه باشد دیگر فرقی نمی کند یک‎ امامی باشی یا چهارامامی، اسماعیلی باشی یا جعفری، همین‎ که نامت شیعه باشد دیگر فرقی نمی ‎کند افغان باشی یا ایرانی، عرب باشی یا آفریقایی، شیعه که باشی گاهی به جرم پسر علی بودن تورا در صحرای تفتیده تنها، تشنه با فوجی از شکم‎ های پر از حرام می‎ کشند؛ با شمشیر و سنگ و نیزه و دهانی به فحاشی گشوده و دستانی دراز برای سوزاندن هر آن ‎چه که داری و پاهایی بلند برای زدن هر آن ‎که دوست داری. شیعه که باشی دیگر فرقی نمی ‎کند دانشمند باشی یا معلم، زن باشی یا مرد، بزرگ باشی یا کوچک، کودک باشی یا جوان، فرقی نمی ‎کند؛ همین ‎که شعارت “هیهات من الذلت” مولایت حسین باشد تو را به جرم دوست داشتن پسر علی می‎ کشند، این ‎بار نه با سنگ و نیزه و شمشیر که با توپ و تانک و تفنگ کارخانه‎ های اسلحه‎ سازی آن ‎سوی دنیا. شیعه که باشی از قدرت ولایت و محبت و مودّت مولایت علی می ‎ترسند که تورا می ‎کشند تا فریادت در گلویت خفه شود و قدرتشان ازدست نرود. شیعه که باشی با تابلوی “هیهات من الذلت” جانت در خطر است، مواظب روحت باشد تا  در این روزهای پر از خواب های رنگی و معنویت های جاهلانه به یغما نرود.

#به_بهانه_کشتار_شیعیان_افغانستان

مِنْ أَيْنَ لِيَ الْخَيْرُ يَا رَبِّ وَ لا يُوجَدُ إِلّا مِنْ عِنْدِكَ، وَ مِنْ أَيْنَ لِيَ النَّجَاةُ وَ لا تُسْتَطَاعُ إِلّا بِكَ

خدای من سلامت می‎کنم و امید استجابت دارم، درگاه تو درگاه امن است، می‎دانم که خیر فقط در خانة تو پیدا می‎شود و اگر تو نخواهی در هیچ جای دیگری یافت نمی‎شود. کجا بروم که به من دارویی برای درمان دردهای روحم بدهد، روح آزردة این روزهای زمین. پروردگار من! می‎شود آیا به خانة دیگری بروم و خیر طلب کنم در حالی‎که او خود نیازمند ربّی است که هستی را آفریده، اداره‎اش می‎کند و تربیتش می‎نماید؟ خدای من کجا دنبال نجات باشم؟ نجات از دردهای این‎روزهای زمین. ربّ من! نگران #کرونا نیستم، #کرونا نیز چون طاعون و وبا می‌گذرد، تو بالاخره خیر را نصیبمان می‎کنی و به پزشکانمان طرز تهیة دارویش را می‌آموزی. اما من نگران آنم که چرا ما فکر نمی‎کنیم، چرا فکر نمی‎کنیم تو چه می‎خواهی به ما بگویی، چرا فکر نمی‎کنیم که چرا زمین این اندازه ناامن شده است؟ واقعا چرا؟ آیا کرونا زمین را ناامن کرده؟ آن‎چه که زمین را ناامن کرده بی‎خدایی ماست و عادت‎های ما.

در طول تاریخ زندگی‎مان به همه‎چیز عادت کرده‎ایم، به این‎که هر سال سیل بیاید و عده‎ای را بی‎خانمان کند، این‌که عده‎ای بنشینند و برای اعتقادمان کیسه بدوزند، برای رسیدن به خدایمان، بی‎خدایمان کنند. پروردگار من! تنها راه خیر و نجات ما خودت هستی، کجا دنبال نجات برویم؟ می‎بینی که به کرونا نیز عادت می‎کنیم، عادت می‎کنیم که از تلویزیون حرمت دوستانت را ببینیم و اشک بریزیم، عادت می‎کنیم با تلفن همدیگر را دوست داشته باشیم، عادت می‎کنیم که از دور به هم سلام کنیم و به هم نزدیک نشویم. پروردگار من! تو که طراح طبیعتی، خالقی، بارئی، مصورّی، خوب به احوالات و عادات ما واقفی، ما به نبودن اماممان هم عادت کرده‎ایم، اللهم عجل لولیک الفرج می‎گوییم و ادای انتظار درمی‎آوریم، کرونا و بی‎خدایی بچه‎هایمان، شرک در نمازهایمان و… که دیگر چیزی نیست. پردوردگار من! زمین و زمینیان را از دوری خودت و خوب‎ترین خوبانت نجات بده که جز تو کسی نمی‌تواند این زمینِ در حال احتضار را حیات دوباره ببخشد.

امروز در تدریس مجازی قرار بود معنا و مفهوم آیات آغازین سورة حشر را توضیح دهم. این درست است که هر بار انسان و در شرایط متفاوت با آیات قرآن مواجه می‎شود، مفاهیم جدید، نیکو و متناسب با شرایطش فهم می‎کند. امروز خداوند را در آیات آغازین سورة حشر ظالم معرفی کردم برای این‎که بتوانم بیان بهتری داشته باشم. البته خدای سبحان در نظر من ظالم نبود و نیست، اما اعوذ بالله من الشیطان الرجیم را دیر گفتم. عجب تجربه‎ای بود، یک‎باره مغزم توقف کرد و نتوانستم آیه‎ای را که معنایش آسان است، توضیح دهم. خدای ظالم ابتدای سوره خوب مرا گوشمالی داد.

سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ (1) خدای سبحان، خدایی که مبرا از هر نقص است، پس ظالم نیست، فقط نفوذناپذیر و حکیم است.

هُوَ الَّذي أَخْرَجَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ مِنْ دِيارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ … خداوند یهودیان بنی‎نضیر را در اولین حرکت دسته‎جمعی مسلمانان از خانه و کاشانه‎شان اخراج می‎کند. سؤال شبهه‎ناک من این بود که خداوند چرا در حق اهل کتاب ظلم کرد که این‌همه سال اورا کم و بیش عبادت نموده و به سرزمین پیامبر خاتم صلی‎الله‎علیه‌وآله آمده بودند که اورا درک نمایند، قلعه‎های مستحکم ساخته و آن سرزمین را آباد کرده بودند. آیا این ظلم نیست که خداوند آن‎ها را آواره کند و اموالشان را به مسلمانانِ تازه از راه‎رسیده بدهد؟

وَ لَوْ لا أَنْ كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمُ الْجَلاءَ لَعَذَّبَهُمْ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابُ النَّارِ (3)

ذلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ مَنْ يُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَديدُ الْعِقابِ (4)

خداوند در آیة چهارم پاسخ پرسش شبهه‎ناک مرا می‎دهد: کسی‎که با خدا و رسولش مخالفت کند، خداوند در حق او شدید العقاب است. پس وقتی یهود بنی‎نضیر را از صفحة روزگار محو نمی‎کند و آنان را با عذاب استئصال مجازات نمی‎نماید و در عذاب دنیایی آن‎ها تخفیف قائل می‏شود و به ترک وطن اکتفا می‎کند، در حق آن‎ها ظلمی ننموده است. این سنت خداست که گاهی با تنبیه و گاهی نیز با تشویق آدمی را هدایت می‎کند.

و سؤال دیگر من که نمی‎خواهم پاسخش بدهم این است: آیا خون بشر عصر جدید رنگین‎تر از خون میلیون‎ها انسانی است که از اول تاریخ تا پیش از این زیسته‎اند؟ آن‎ها عذاب شوند و این‎ها نه؟ سنت عذاب‌های دنیایی خداوند در عصر آخرالزمان جاری نمی‌شود؟ بشر عصر جدید دور از خدا بشود، خدا را بکشد، خدا را صرفا ناظر بداند، بنشیند و خدا بر سرش دست بکشد، خودش را در نماز به جای خدا به خلق الله قالب کند، بنشیند و سجدة دیگران را بر خودش ببیند و همگام با شیطان کِیف کند، حج ابراهیمی را از مکة مکرمه به بیابان‎های آن‌سوی شهر بیاورد و خدا را استهزاء نماید،  دست در دست دشمنان خدا مردمان مظلوم را بکشد و خونشان را بر زمین جاری نماید و خود را متمدن‎تر از گلادیاتورهای عصر باستان بشمارد، اما خدا ارحم الراحمین باشد، می‎شود آیا؟ یک پاسخ کوتاه: نمی‎شود. خدای ارحم الراحمین خودش را به خاطر تفریح و سرگرمی شدید العقاب نخوانده است.  می‎توانم کرونا را با تمام فرصت‎های هدایتی‎اش یک بلای شدید العقاب همراه با تخفیف از جانب خدا بدانم.

بزرگ‌ترین عذاب‌های آخرالزمان شاید اضطراب و استرس ناشی از شنیدن خبرهای بد باشد. ماجرای جنگ‌های غرب آسیا هنوز ادامه دارد، شمال آفریقا زیر بار سلطه می‌لرزد، شاخ آفریقا بیمار است و کشمیر در تب و تاب. یک‎باره خبری می‌رسد که صدر و وسط و ذیل اخبار رسانه‌ها را به خودش مشغول می‌کند؛ نوع جدیدی از آنفلواآنزا به نام کووید19 ناشی از #کروناویروس در میان کشورهای جهان شیوع پیدا کرده است. این خبر آن‌قدر مردم را می‎ترساند که صدای اشک‌های زنان و مردان و کودکان هندی را نمی‌شنوند؛ افرادی که از ترس و هراس به خود می‌لرزند. در میان غم #کرونا غم‌های دیگر عالم را فراموش نکنیم؛ غم بازی‌های جبهه کفر و سهم‌خواهی او از منابع هستی به قیمت خون مسلمانان.
اللهم عجل لولیک الفرج