امروز در تدریس مجازی قرار بود معنا و مفهوم آیات آغازین سورة حشر را توضیح دهم. این درست است که هر بار انسان و در شرایط متفاوت با آیات قرآن مواجه می‎شود، مفاهیم جدید، نیکو و متناسب با شرایطش فهم می‎کند. امروز خداوند را در آیات آغازین سورة حشر ظالم معرفی کردم برای این‎که بتوانم بیان بهتری داشته باشم. البته خدای سبحان در نظر من ظالم نبود و نیست، اما اعوذ بالله من الشیطان الرجیم را دیر گفتم. عجب تجربه‎ای بود، یک‎باره مغزم توقف کرد و نتوانستم آیه‎ای را که معنایش آسان است، توضیح دهم. خدای ظالم ابتدای سوره خوب مرا گوشمالی داد.

سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ (1) خدای سبحان، خدایی که مبرا از هر نقص است، پس ظالم نیست، فقط نفوذناپذیر و حکیم است.

هُوَ الَّذي أَخْرَجَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ مِنْ دِيارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ … خداوند یهودیان بنی‎نضیر را در اولین حرکت دسته‎جمعی مسلمانان از خانه و کاشانه‎شان اخراج می‎کند. سؤال شبهه‎ناک من این بود که خداوند چرا در حق اهل کتاب ظلم کرد که این‌همه سال اورا کم و بیش عبادت نموده و به سرزمین پیامبر خاتم صلی‎الله‎علیه‌وآله آمده بودند که اورا درک نمایند، قلعه‎های مستحکم ساخته و آن سرزمین را آباد کرده بودند. آیا این ظلم نیست که خداوند آن‎ها را آواره کند و اموالشان را به مسلمانانِ تازه از راه‎رسیده بدهد؟

وَ لَوْ لا أَنْ كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمُ الْجَلاءَ لَعَذَّبَهُمْ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابُ النَّارِ (3)

ذلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ مَنْ يُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَديدُ الْعِقابِ (4)

خداوند در آیة چهارم پاسخ پرسش شبهه‎ناک مرا می‎دهد: کسی‎که با خدا و رسولش مخالفت کند، خداوند در حق او شدید العقاب است. پس وقتی یهود بنی‎نضیر را از صفحة روزگار محو نمی‎کند و آنان را با عذاب استئصال مجازات نمی‎نماید و در عذاب دنیایی آن‎ها تخفیف قائل می‏شود و به ترک وطن اکتفا می‎کند، در حق آن‎ها ظلمی ننموده است. این سنت خداست که گاهی با تنبیه و گاهی نیز با تشویق آدمی را هدایت می‎کند.

و سؤال دیگر من که نمی‎خواهم پاسخش بدهم این است: آیا خون بشر عصر جدید رنگین‎تر از خون میلیون‎ها انسانی است که از اول تاریخ تا پیش از این زیسته‎اند؟ آن‎ها عذاب شوند و این‎ها نه؟ سنت عذاب‌های دنیایی خداوند در عصر آخرالزمان جاری نمی‌شود؟ بشر عصر جدید دور از خدا بشود، خدا را بکشد، خدا را صرفا ناظر بداند، بنشیند و خدا بر سرش دست بکشد، خودش را در نماز به جای خدا به خلق الله قالب کند، بنشیند و سجدة دیگران را بر خودش ببیند و همگام با شیطان کِیف کند، حج ابراهیمی را از مکة مکرمه به بیابان‎های آن‌سوی شهر بیاورد و خدا را استهزاء نماید،  دست در دست دشمنان خدا مردمان مظلوم را بکشد و خونشان را بر زمین جاری نماید و خود را متمدن‎تر از گلادیاتورهای عصر باستان بشمارد، اما خدا ارحم الراحمین باشد، می‎شود آیا؟ یک پاسخ کوتاه: نمی‎شود. خدای ارحم الراحمین خودش را به خاطر تفریح و سرگرمی شدید العقاب نخوانده است.  می‎توانم کرونا را با تمام فرصت‎های هدایتی‎اش یک بلای شدید العقاب همراه با تخفیف از جانب خدا بدانم.

هنوز مانده‎است تا آخرالزمان، تا وقتی‏که کارد به استخوان برسد، هنوز مانده‎است تا صبر خدا تمام شود، هرچند چیزی در او تمام نمی‎شود. هنوز می‌توان در میان تنی چند از مردمانِ مؤمن بود و نترسید، هنوز می‎توان ندبه خواند و در فراق حضرت حجت گریست و نترسید. هنوز، مترو که سوار می‎شوی، در خیابان که راه می‎روی، فروشگاه که می‎روی، خانم‌های محجبه را می‌بینی و دلت گرم می‌شود که دین خدا هنوز، طرفدار دارد. هنوز مانده‎است به آخرالزمان، به روزی که اگر کسی مؤمن از دنیا برود، ملائکه شگفت‎زده می‎شوند. هنوز مانده‌است به آخرالزمان، به روزی که آدم‎‎ها به خاطر غذا با یکدیگر بجنگند و گرسنگی دین را از آن‏ها بگیرد. هنوز مانده است به روزی که غیرت مردها تمام شود و عفت زنان در کتب اساطیرالاولین نگاشته شود، باران نبارد و یا اگر ببارد در وقت نامناسب ببارد. هنوز مانده‎است به آخرالزمان.

دوست من! می‎خواهی منتظر بمانی تا تمام پیش‌بینی‌ها به وقوع بپیوندد و حضرت حجت، دیرهنگام، تدابیرش را به ما نشان بدهد، انتقام سیلی مادر را بگیرد، انتقام علمِ مانده در ابتدای جادة ظهور دین، انتقام پسرک مدینه را که به جرم شیعه بودن جلوی چشم مادرش سر بریده شد، انتقام آن کودک آفریقایی که به جرم سیاه بودن چیزی برای خوردن ندارد، در عوض ایدز می‎گیرد، تب مالاریا را تجربه می‎کند و سفیدپوست آن‎سوی قاره، ثروتش را می‎دزدد و برای فرزندش هواپیمای اختصاصی می‎خرد و به آن پسرک سیاه قاه‎قاه می‎خندد؟ هنوز مانده است به آخرالزمان، به بدتر از این‎ها، اما تو بیا و با هم به درگاه الهی برویم و باقی‎ماندة غیبت را بخریم.

دوست من! نمی‎خواهی کمی به خودت بیایی و برای تعجیل در آمدن آن موجود سراسر نور و پاکی دعا کنی، نمی‌خواهی با او ارتباط بگیری و در این زمانه‌ای که مارا به سوی هول و ترس می‎کشاند، خودت را ایمن کنی؟ نمی‎خواهی خداوند باقی‎ماندة غیبت را بر ما ببخشد و اورا به ما برساند و بیشتر از این شرمندة خودش و ملائکه‌اش نشویم، حتما باید کارد به استخوان برسد که به خودت بیایی و با آن یار غایب خلوت کنی و از او بخواهی دعای مستجابش را در حق ما بکند که زودتر بیاید و جهان را از این بی‎دینی و کم‎دینی نجات دهد؟ بهتر نیست خودمان را در دریای دعای برای او غرق کنیم و باقی‎ماندة غیبت را بخریم و جهان رو به ظلمت را نجات دهیم؟ ما که می‌دانیم اگر همگی و با اخلاص از خدا بخواهیم که اورا برساند، می‎رساند.

هنوز مانده‎است به آخرالزمان، اما خود من، دوست من! باور کن آن‎روزها سخت‌تر از امروز است، بیا و نگهبان سرزمین دعا باش و نخواه که باقی‎ماندة غیبت را هم ببینی.

سال‎ها پیش در سفری به مشهد در نمازخانة بین راه جایی برای نماز خواندن نبود، وقت هم ضیق بود و مسافران باید خیلی سریع نمازشان را می‎خواندند که از اتوبوس جا نمانند. یادم می‌آید پیرزنی خمیده کنار من ایستاده بود و نماز می‌خواند، وقتی من حمد و سوره می‎خواندم، او به رکوع می‌رفت، وقتی او به سجده می‌رفت من به رکوع می‌رفتم. طور دیگری نمی‌شد نماز خواند.‌

سفر نوروزی امسال، اما، حس تأسف عمیق در من ایجاد کرد. گرچه مسافران اتوبوس ما خیلی کم بودند، اما جز سه چهارنفر، کسی نماز نخواند. در نمازخانه با آسایش و وسعت جا می‌توانستی نمازت را بخوانی، بدون آن‌که کسی وسط نماز  مُهرت را بردارد، بدون آن‌که بوی بدی بیاید و یا حتی کسی تورا هل بدهد و موقع نماز خواندن به صورتت خیره شود که وقتی نمازت تمام شد سریع جایت را بگیرد.

اما من در آن نمازخانة تمیزی که فقط خودم آن‌جا را درک کردم، تأسف خوردم و دلم برای نماز چندسال پیش سفر مشهد و آن پیرزن خمیده تنگ شد. با خودم فکر کردم چقدر سریع اتفاقات آخرالزمان رخ می‎دهد، تمام آن‎چه که در روایات پیش‌بینی شده است.

این‌همه سال بشر برای پوشش مناسب انسانی تلاش کرده و خود را و عیوب خود را پوشانده، اما آدم‌های آخرالزمان چقدر راحت دستاوردهای هزاران‌ساله را زیر بی‌مسئولیتی خود مخفی می‌کنند و ژست مدرنیته می‎گیرند، مانتو را از تن و روسری را از سر می‌کَنند و با آرامش در اتوبوس می‌خوابند.

آخرالزمان چقدر دردناک است و پاک زیستن به اساطیرالاولین می‌مانَد. دلم برای سال‎های دور تنگ شده است. گاهی فکر می‎کنم کاش در عصر دیرینه‎سنگی زندگی می‌کردم و در تاریخ محو می‌شدم و این روزهای سخت بی‎مبالاتی را نمی‎دیدم. صحنة دادزنی دختران را در اماکن به اصطلاح فرهنگی مشاهده نمی‌کردم که عکس گرفتن را تبلیغ می‌کنند و یا آن دختری که لباس سنتی می‌پوشد، لبخند می‌زند و مردم را به عکس گرفتن با لباس‌های محلی تشویق می‌نماید.

اما بعد با خودم می‌گویم: تو بنده‌ای و حق اعتراض به خالق را نداری که چرا نعمت حیات را در این عصر به تو بخشیده، که مصلحت و حکمت او با مصلحت و حکمت تو فرق دارد. گاهی نیز به صبر خدا می‌اندیشم و می‎ترسم از عذابی که هنوز نیامده است، عذابی مثل عذاب‌های قوم نوح و ثمود و لوط؛ همان‎هایی که در تاریخ محو شدند. گناهشان شاید یک‌‎هزارم گناهان عصر جدید باشد اما عذابشان سخت و جانکاه بوده است. مگر می‎شود با این گناهان عصر جدید، روح انسان در آرامش باشد و خدای سبحان عذابی برایمان در نظر نگرفته باشد؟!

این‎جا ایستگاه آخرالزمان است که سریع پیش می‌رود و ما را به سمت عذابی می‎کشاند که حتما خالق برای بی‎حرمتی به کمال انسانی و فراموش کردن فطرت توحیدی برایمان تدارک دیده است. ایستگاه آخرالزمان.

313 نفر کجایند؟

یکی از سؤالات مردم این است که آیا در حوزه‎های علمیه با این تعداد طلبه، استاد، فاضل و عالم، 313 نفر آدم خوب و پاک وجود ندارد که امام علیه‌السلام ظهور کنند؟ در پاسخ به این سؤال می‌توان از چند مقدمه نتیجه گرفت که چرا امام علیه‌السللام ظهور نمی‌کنند.

مقدمه‌ی اول: برای ظهور امام علیه‌السلام، مردم همه‌ی جهان باید تشنه باشند، تشنه‌ی ظهور کسی‌که آن‌ها را از بلا برهاند. اما الان مردم تشنه نیستند، حتی خود شیعیان که می‌دانند و باور دارند امام علیه‌السالم نجات‌دهنده‌ی بشر و  پایان‌دهنده‌ی ظلم هستند، تشنه‌ی ظهور نیستند. همه‌ی فرزندان آدم علیه‌السلام باید باور  کنند که آمریکا نمی‌تواند مشکلات آن‌هار احل کند، اما در میان شیعیان کشور خودمان که ادعای محبت امام زمان علیه‌السلام را دارند، به آمریکا و برحام و سازمان جهانی اقتصاد و … بیشتر از معارف اهل‌بیت علیهم‌السلام دل بسته‌اند. تا زمانی‌که مردم نخواهند، امام ظهور نمی‌کنند.

مقدمه‎ی دوم: تلخ است، اما 313یار که بتوانند سران کشورها شوند، با انحرافات عقیدتی بجنگند، سیاست مدن بدانند، اخلاق‌محور باشند، خاص‌الخاص یاران حضرت باشند، وجود ندارد. شاید هیچ‎وقت هم در یک‌زمان وجود نداشته باشند. رجعت در اندیشه‌ی شیعه، شاید همین باشد که 313 نفر در طول تاریخ جمع شوند که وقت ظهور بیایند و یاری‌کننده‌ی امام عصر علیه‌السلام بشوند.

نمی‌خواهم تلخ به ماجرا نگاه کنم، اما برخی خواصمان، خواسته یا ناخواسته، آب به آسیاب دشمن می‌ریزند، فرقه‌هایشان را برجسته می‌کنند، دو روزه‌ی دنیا را جدی می‌گیرند و فکر می‌کنند تا ابد جاودانه‌اند. تلخ‌تر این است، امام که بیایند، شاید اول انحراف خواص شیعه را جبران کنند و به تعرض‌های آن‌ها به مکتب اهل‌بیت علیهم‌السلام پایان دهند. همان‌هایی که اندیشه‌ی توحیدی حضرات معصومین علیهم‌السلام را با اندیشه‌های انحرافی آمیختند. تلخ است، اما مسئله این است …

مقدمه‌ی سوم: امام زمان علیه‌السلام صرفا به آدم خوب احتیاج ندارد که حتما 313 نفر انسان پاک و نماز شب‌خوان در حوزه‌های علمیه وجود دارد، اگر قحطالرجال است، قحط‌العباد نیست. اما خوب بودن، اخلاق خوب داشتن، عالم ربانی بودن، حتی راه‌های آسمان را بلدبودن، نمی‌تواند به‌تنهایی معیارهای 313 نفر هسته‌ی مرکزی یاران حضرت باشد. زیرا جهان از فیلتر متخصصان و متعهدان به شریعت و دین باید اداره شود، هریک از آن‌ها را شخص نداشته باشد، کار درست پیش نمی‌رود.

نتیجه: 1-افراد متخصص و متعهد به شریعت اسلام تربیت کنیم. 2-عامل به شریعت باشیم که اگر جزء 313 نفر نیستیم، حتما هسته‌های بعدی یارانش را تشکیل دهیم. 3-در عصر تردید و دودلی، ثقلین را خوب بشناسیم و از آن‌ها پروی کنیم که گمراه نشویم. 4-انحرافات را بشناسیم و علیه آن اقدام کنیم. زمانه‌ی سختی است، واقعا دین مانند آتش در کف دست است.

و سرانجام دعای از ژرفنای وجود: اللهم‌ عجل لویک الفرج