مِنْ أَيْنَ لِيَ الْخَيْرُ يَا رَبِّ وَ لا يُوجَدُ إِلّا مِنْ عِنْدِكَ، وَ مِنْ أَيْنَ لِيَ النَّجَاةُ وَ لا تُسْتَطَاعُ إِلّا بِكَ

خدای من سلامت می‎کنم و امید استجابت دارم، درگاه تو درگاه امن است، می‎دانم که خیر فقط در خانة تو پیدا می‎شود و اگر تو نخواهی در هیچ جای دیگری یافت نمی‎شود. کجا بروم که به من دارویی برای درمان دردهای روحم بدهد، روح آزردة این روزهای زمین. پروردگار من! می‎شود آیا به خانة دیگری بروم و خیر طلب کنم در حالی‎که او خود نیازمند ربّی است که هستی را آفریده، اداره‎اش می‎کند و تربیتش می‎نماید؟ خدای من کجا دنبال نجات باشم؟ نجات از دردهای این‎روزهای زمین. ربّ من! نگران #کرونا نیستم، #کرونا نیز چون طاعون و وبا می‌گذرد، تو بالاخره خیر را نصیبمان می‎کنی و به پزشکانمان طرز تهیة دارویش را می‌آموزی. اما من نگران آنم که چرا ما فکر نمی‎کنیم، چرا فکر نمی‎کنیم تو چه می‎خواهی به ما بگویی، چرا فکر نمی‎کنیم که چرا زمین این اندازه ناامن شده است؟ واقعا چرا؟ آیا کرونا زمین را ناامن کرده؟ آن‎چه که زمین را ناامن کرده بی‎خدایی ماست و عادت‎های ما.

در طول تاریخ زندگی‎مان به همه‎چیز عادت کرده‎ایم، به این‎که هر سال سیل بیاید و عده‎ای را بی‎خانمان کند، این‌که عده‎ای بنشینند و برای اعتقادمان کیسه بدوزند، برای رسیدن به خدایمان، بی‎خدایمان کنند. پروردگار من! تنها راه خیر و نجات ما خودت هستی، کجا دنبال نجات برویم؟ می‎بینی که به کرونا نیز عادت می‎کنیم، عادت می‎کنیم که از تلویزیون حرمت دوستانت را ببینیم و اشک بریزیم، عادت می‎کنیم با تلفن همدیگر را دوست داشته باشیم، عادت می‎کنیم که از دور به هم سلام کنیم و به هم نزدیک نشویم. پروردگار من! تو که طراح طبیعتی، خالقی، بارئی، مصورّی، خوب به احوالات و عادات ما واقفی، ما به نبودن اماممان هم عادت کرده‎ایم، اللهم عجل لولیک الفرج می‎گوییم و ادای انتظار درمی‎آوریم، کرونا و بی‎خدایی بچه‎هایمان، شرک در نمازهایمان و… که دیگر چیزی نیست. پردوردگار من! زمین و زمینیان را از دوری خودت و خوب‎ترین خوبانت نجات بده که جز تو کسی نمی‌تواند این زمینِ در حال احتضار را حیات دوباره ببخشد.