میلاد نور نهم مبارک

زمان امامت امام رضا علیه‌السلام، زمانه‌ی عجیبی بود، زمانی پر از شبهه. شبهه‌ی مخلوق بودن یا قدیم بودن قرآن که چقدر انسان به خاطر این سؤال، بی‌گناه کشته شدند. عصر مناظره‌های علمی با دیگر فرق و مذاهب که چقدر انسان‎ها در این دوره فکرشان بیمار شد. عصر حضور تفکر یونان باستان، عصر سقراط و ارسطو و افلاطون. چه دوره‌ی سختی بوده است برای مردم عادی که خواص جامعه‌شان فکرشان را تغییر می‌دادند. 

حضرت رضا علیه‌السلام در سن 47سالگی، هنوز فرزند پسری ندارند که سلاله‌ی امامت را ادامه دهند، پس لابد امام نیستند. شیعه در آزمون سختی قرار می‌گیرد، تمام علم امام را ندیده می‌گیرد، کراماتش را، عباداتش را، دستگیری‌هایش را، و اسیر شبهه می‌شود و جز تنی چند ا زمخلصان، به این فکر می‌افتند که نکند امام رضا علیه‌السلام امام نباشد و امامت را به نام خود ثبت کرده باشد. 

خدا به شیعه رحم می‌کند و در چنین روزی، دهم رجب سال 195 ه‍.ق، مولودی پاک از سلسله‌ی امامت را به شیعه هدیه می‌کند و شبهات را پایان می‌دهد. مولود نور نهم مبارک.

کاش شیعه در عصر غیبت دوازدهمین فرزند زهرا سلام‌الله‌علیها در وجودش و امامتش و آمدنش شک نکند، شبهه ایجاد نکند، آب در آسیاب دشمن نریزد. کاش شیعه منتظر واقعی حضرتش باشد و مقدمات آمدنش را فراهم کند، کاش شیعه از گذشته درس بگیرد.

اشک‌های ‌13رجب

از وقتی که نسبت به امامان علیهم‎السلام حسی پیدا کردم، برایم شگفت‌انگیز بود که چرا بعضی‎ها در میلاد ائمه علیهم‎السلام هم اشک می‌ریزند، گاهی نیز خودم گریه کرده‎ام. 13رجب و عید غدیر از آن‎روزهایی است که انسان دلش می‌خواهد با اشک‌هایش راز بگوید. ‎

یک‌روز به مناسبتی قرار شد کتاب تاریخ امامت را خلاصه کنم. در حین خلاصه‎نویسی حوادث غدیر اشک می‎ریختم و کشف می‌کردم که چرا گریه می‌کنم. علت این بود که من تاریخ را می‌دانستم، غصب ولایت را، سیف‌الاسلام را کشته بر خاک می‌دیدم و اخوک الشیطان را که در پی دزدیدن مقام ولایت سر از پای اخلاص  در عبادت جدا کرد و سر در آخور زهد خشک و افراطی نهاد، همان‎که بعدها صوفیه سلسله‌شان را از طریق او به حضرت امیر می‌رسانند، حسن بصری.

روز غدیر، حوادث آینده یکی‌یکی برایم تداعی می‌شد و بخّ بخّ یا علی خبر توطئه را آشکار می‌کرد، کوچه و در و دیوار و سقیفه و غصب فدک و فرق شکافته از سر جهل و… . تبریک گفتن برای میلاد نور چقدر سخت است وقتی تاریخ را می‎دانی و می‌دانی اولین شهید محراب همان مردی است که نه، همان مولایی است که سجده و چاه رازهایش را فاش می‌دانند، نه فقط راز کوجه و قبر شبانه، بلکه راز ارتداد امت، راز آینده‎ی امت که سیف الاسلام‌هایش دین را در پستو فرومی‌کنند و سیره‌های جدید متشرعه می‌سازند؛ گاهی می‌نوازند، گاهی می‌خوانند، گاهی استنداپ اجرا می‎کنند، گاهی حرف مهمل می‌زنند، گاهی قوانین نانوشته را به حال خود رها می‌کنند و هنگام اذان مغرب نمازشان را به تأخیر می‌اندازند.

این‌ها حوادثی است که گاهی از انسان در روز تولد انوار قدسیه اشک می‌گیرد. شیعه! کاش از جهل درآیی و لباس علم بپوشی. باورکن، راه دوری نمی‌رود اگر بدانی فضیلت علی علیه‌السلام فقط زدن پشت یلان عرب و کندن در خیبر نیست، فضیلت علی علیه‎السلام که جمل و صفین و نهروان را آفرید، همان است که در دعای کمیل و مناجات‌های حضرتش نمود دارد، فضیلت امام و مولای ما حدیث سفینه و انذار و غدیر است، ولایت. این‎را که بفهمیم و با گوشت و خونمان لمس کنیم، تبریک‎هایمان رنگ ولایت می‌گیرد.

دکتر داریوش شایگان

امروز صبح خبر ناراحت‎کننده‌ای شنیدم، خبر کوتاه بود: دکتر شایگان مرد. اول جا خوردم، اما بعد دیدم جای غافگیری نیست، مرگ است دیگر، کسی‌را خبر نمی‎کند، می‎آید و می‎برد. دیروز هم زن جوانی را که می‎شناختم به خانه‎ی ابدی‎اش برده بودند. اما دکتر شایگان با ان زن جوان تفاوت داشت، جناب دکتر روشن‌فکر صاحب کتاب بود که برای انقلاب تلاش نموده و حالا پشیمان بود و از مردم به خاطر اشتباه نسلشان عذرخواهی کرده بود. 

پیش از این با آثار دکتر آشنا بودم، «ادیان و مکتب‎های فلسفی  هند» و «آئین هندو و عرفان اسلامی» بسیار  در نگارش پایان‎نامه‎ام به من کمک کرده است. جوانان دانشگاهی دهه‎ی 60 و 70 کتاب‎هایش را می‎خواندند و شاید به روشن‎‎فکری‎اش غبطه می‎خوردند.

امروز وقتی شنیدم او به خاطر روشنفکری‎های قبلی‎اش از مردم ایران عذرخواهی کرده، به فکر فرورفتم. نکند آن‎ها که در جبهه‎ی اسالم قرار گرفتند و انقلاب کردند، روزی پشیمان شوند و عذرخواهی نمایند. همان‎ها که نظام را شکل دادند، اداره کردند و … . کاش! آن‎ها که انقلاب کردند، وقتی در برابر عدل الهی قرار گرفتند از خدا به خاطر انقلاب عذرخواهی نکنند، کاش عملکردشان آن‎قدر درست باشد که نجاتشان دهد.‎