این روزها خبرهای ناگواری می‌رسد: قتل طلبة همدانی، قتل امام جمعة کازرون در شب بیست و سوم ماه مبارک رمضان، بازداشت مدّاح هتّاک!، اخراج مدیر شبکة5 سیما، قتل همسر شهردار سابق، جنگ سردتر آمریکا و ایران و قس علی هذا.

اما از میان اخبار مخابره شدة این روزها، هیچ خبری به اندازة بازداشت مداح و اخراج مدیر شبکة5 سیما انسان را به عمق تاریخ نمی‎بَرَد. تاریخ، مظلومیت شیعه را بارها ثبت کرده‎است، از غدیر تاکنون، بله از غدیر. پایه‎های خیانت سقیفه در میان تظاهر بخٍّ بخٍّ در غدیر بر زمین کوبیده شد؛ ملت به جاهلیت برگشت و به ولایت پُشت کرد.

مظلومیت شیعه، اول‎بار، در سکوت 25 سالة بزرگ‌ترین مرد تاریخ و گفتگوهایش با چاه‎های مدینه و زمزمه‎های اندوهناکش به خاطر دردناک‌ترین حادثة زندگی‎اش، یعنی در و دیوار و میخ و آتش و… بروز کرد. مردمانی که حق ولایتش را نشناختند و زهرای مرضیه سلام‎الله‌علیها را به طرز غم‎انگیزی به آسمان فرستادند، امانت سیدالمرسلین را.

آن زمان، یعسوب الدین در میان غربتی بزرگ و اشک‎هایی برای مردمی که نتواستند، که نخواستند بار امانت الهی را به دوش بگیرند، امانت ولایت را، برای حفظ و نشر اسلام سکوتی کرد که تاریخ را به اشک وادار نمود.

چاه‎های مدینه! چه زمان لب می‌گشایید و غربت را فاش فریاد می‌کنید، سخنان امیر مؤمنان در میانة درد کوچ نبیّ و دختر نبیّ و رحلت اسلام به جاهلیت خانه‎ها را چه زمان می‎گویید؟

و اینک بعد از هزار و چهارصد و اندی سال، بعد از سکوت آن‎روزها، قصه هنوز ادامه دارد. شیعه برای مجروحان فلسطین خون می‎فرستد، آن‌ها، با همان تفکر سقیفه‌ای، نجسش می‌دانند و ردّ می‌کنند. شیعه در میان اهل سقیفه هنوز رافضی است که کشتن هفت‎نفرشان بهشت را واجب می‎کند.  شیعه هنوز در غم اهل کساء می‎سوزد، که این سوختن نه به خاطر پروازشان به سوی حضرت احدیت است که پرواز لازمة حیات هر انسانی‎است، شیعه می‎سوزد چون معارفش را در تاریخ مدفون ساختند و جز اندکی به او ندادند و این و آن به خزائنش دستبرد زدند و به نفع خودشان تحریف کردند.

قصه ادامه دارد، امروز در میان اشک و آه شب قدر و غم از دست‎دادن پدر باید سکوت کرد و حتی تقیه را نیز به ما نمی‎بخشند. مظلومیت شیعه این است که وحدت جهان اسلام روی شانه‎های اوست، در میان خودی‎هایش نیز باید زیر چادر و عبا بگرید که نکند شانه‎های وحدت بلرزد؛ این نقد ما به ماست به سکوت گاه بی‎معنای ما.

بخٍّ بخٍّ!

نمی‎دانم چرا هر سال، عید غدیر من ناراحت و دلگیرم، یعنی می‌دانم. برگه‌های تاریخ که امتحانش را داده و روضه‌اش را شنیده‌ام مرا از غدیر جدا می‌کند و به آینده می‌برد، آینده‌ای نه چندان دور.

بخٍّ بخٍّ روز غدیر مرا می‌آزارد، کاش آن‎ها که در آن‌روز به فاتح خیبر و حنین تبریک گفتند، می‌دانستند که باید به خودشان تبریک بگویند، اما آن‎ها به خودشان تسلیت گفتند. برگ گمشده‎ی تاریخ ولایت شاید، از بخٍّ بخٍّ شروع می‌شود و به غیبت در مراسم تدفین حضرت ختمی‎مرتبت می‌انجامد. خیلی دلم می‌خواهد بدانم در این فاصله چه کردند که مردم به سرعت غدیر را در پستوی خیال خویش فراموش کردند و مزد رسالت را به نفع خود مصادره نمودند.

نمی‎خواهم آرزو کنم کاش آن‎روز بودم و سقیفه را روی سرشان خراب می‌کردم، چون نمی‎دانم اگر هر روز حضرت را می‌دیدم و از نور وجودشان بهره می‌بردم مانند امروز دلم برایشان تنگ می‎شد یا نه، نمی‎دانم دوست داشتم مولایم باشند یا نه، دلم خانه‎شان را می‎خواست یا نه، پای منبر خطبه‎هایشان می‎نشستم و توحید می‎آموختم؟

می‌ترسم از این آرزو، نکند سامری امت می‎شدم، نکند پشت سر کجاوه‎ی جمل حرکت می‎کردم، نکند شبانگاهان تا صبحگاهان قرآن می‎خواندم و خدایم را به وحدانیت می‎ستودم، اما بعد، زبان قرآن ناطق را به فزت و رب الکعبه می‎گشودم.

زمانه‏ی سختی داریم، آخرالزمان است اما، به گناه پشت‌کردن به ولایت می‌ارزد که «بُنی الاسلام علی خمسة ارکان: الصلاة، الصوم، الزکاة، الحجّ و الولایة.» امروز دست‎کم می‎دانم کنیزی خانه‎ی ولایت آرزویم است، شاید همین مرا در عقبی نجات دهد.

نمی‏‌دانم چرا نمی‌‏توانم تبریک بگویم، به چه کسی تبریک بگویم، به غاصبان مقامش، به آن‎ها که خلافتش را نپذیرفتند و امروز نیز نمی‎پذیرند، به آن‎ها که ولایتش را به نفع خودشان مصادره کردند و خانقاهشان را با نام او و بی‎یاد او رونق بخشیدند و شیعیان حضرتش را فریب دادند، یا به آن‎ها که عدالتش را در نهج‎البلاغه خواندند و مدفون کردند و خود بی‎عدالتی نمودند؟

کاش روزی برسد که ببینیم فرزند خلف آمده است و برایمان غدیر تفسیر می‎کند، کاش آن‎روز اگر بودیم پا در رکاب مولای زمان باشیم و سقیفه‌ها نسازیم!

عید است دیگر، به دوستداران و یاران فرزندش تبریک می‌گویم. غدیر مبارک.