شیطان در غل و زنجیر

سؤالی دارم که پاسخش را می‌دانستم، اما در ماه مبارک رمضان پاسخش برایم آشکارتر شد. سؤال: آیا اگر شیطان در عالم خلقت حضور نداشت که انسان را وسوسه کند، انسان گناه نمی‌کرد؟ اگر ابلیس آدم و حوا را به خوردن درخت ممنوعه ترغیب نمی‌کرد، ایشان از آن درخت نمی‌خوردند و نسل بشر به زمین کوچ نمی‌نمود؟

پاسخ سؤال، البته واضح است. انسان با اختیار خویش در زمین زندگی می‌کند و ظرف زمین که عالم ماده است، انسان را در معرض خوبی و بدی قرار می‌دهد. انسان برای این‌که خوب یا بد را انتخاب کند به شیطان نیاز ندارد، او تنها انسان را برای انتخاب بدی ترغیب می‌کند.

آدم و حوا نیز اگر از درخت ممنوعه نمی‌خوردند، به زمین کوچ می‌کردند و سختی‌های زمین را تجربه می‌کردند، زیرا هدف خلقت انسان در ظرف زمین محقق می‌گردد.

در ماه مبارک رمضان پاسخ این سؤال را بهتر می‌توان درک کرد. این‌که خداوند می‌فرماید: شیطان را در ماه رمضان در غل و زنجیر می‌کند، حقیقتی است انکارنشدنی، خداوند که کذب نمی‌گوید، او خیر مطلق است. اما آیا انسان در ماه رمضان، هنگام روزه غیبت نمی‌کند یا نماز اول وقت را به تأخیر نمی‌اندازد یا سوءظن ندارد؟ شیطان در غل و زنجیر که نمی‌تواند کسی‌را وادار به گناه کند یا در او میل به گناه ایجاد نماید، این حضور انسان در میان خیر و شرّ عالم ماده است که اورا تشویق به ارتکاب فعل حرام می‌کند.

کاش حالا که شیطانی نمی‌تواند از چند جهت وسوسه کند، میل به گناه را در خود بکشیم که بعد از ماه مبارک نیز ابلیس را با تمام لشکرش، با خنّاس و نفّاثاتش روسیاه و عصبانی کنیم. کاش بتوانیم شیطان را در میان وسوسه‌هایش تنها بگذاریم.

ادب حضور در درگاه حق

حضرت حسن علیه‌السلام چه زیبا با خدایش صحبت می‌کند: «إِلَهِی ضَیفُک بِبَابِک یا مُحْسِنُ قَدْ أَتَاک الْمُسِی ءُ فَتَجَاوَزْ عَنْ قَبِیحِ مَا عِنْدِی بِجَمِیلِ مَا عِنْدَک یا کرِیم.» او با تمام عباداتش و اخلاص در عملش به درگاه حضرت حق می‌آید و به او می‎گوید: بدی‌های من از حد تجاوز کرده، اما تو با تمام زیبایی‌هایی که در اختیار داری از من درگذر.

کاش بشود از شیعه بودن فقط اشک ریختن در سوگ فرزندان زهرا سلام‌الله‌علیهم را یاد نگیریم. خدایی شدن و بندگی در درگاه حق آداب می‌خواهد، آدابش را از ثقلین بیاموزیم و درست بندگی کنیم.

بوی مظلومیت

از امروز مظلومیت آغاز می‌شود، پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله اولین حامی‌اش را ازدست می‌دهد، ام‌المؤمنین خدیجه سلام‌الله‌علیها و مادر زهرای مرضیه را. همان خانمی که خداوند به او سلام می‌فرستد و شرف مادری زهرا و همسری پاک‌ترین نور خلقت را به او می‌دهد.

اما مظلومیت رمضان تازه شروع شده است، چندروز دیگر نوه‌ی این خانم به جهان چشم می‌گشاید و خانه‌ی نبوت را روشن می‌کند. چندسال اول کودکی را کنار پدر، مادر و پدربزرگ خود سپری می‌کند و یکی‌یکی آن‌ها را ازدست می‎دهد. مرگ، البته حق است و هیچ‌کس در این عالم جاودانه نمی‌شود و دیدن غم عزیزان سنت الهی است. اما کوچ عزیزان با شدید‌ترین دردها امر دیگری است. 

مظلومیت حضرت حسن علیه‌السلام بعد از کوچ عزیزانشان، زمانی آغاز می‌شود که امام و خلیفه می‌گردند و جور و جفای دوست و دشمن ایشان را به صلحی سراسر درد وادار می‌نماید، همان صلحی که ایشان را چنان متأثر می‎سازد که در قنوت نمازهایشان به خدا می‎گویند: تو می‎دانی من تلاش خودم را کردم و وقتی تنها شدم از گذشتگان خود پیروی نمودم، یعنی صبر کردم. کرامت حضرت آن‌قدر زیاد است که برای حفظ خون شیعیان، مانند پدر بزرگوارشان سکوت را تجربه می‌کنند.

اما دردناک‌تر از همه آن است که حضرت شهید می‌شود و تابوتش را با تیر می‌زنند که خاندان اورا بیازارند و کینه‌ی خویش را بروز دهند.

مظلومیت رمضان ادامه دارد، مردی از تبار خورشید که در خانه‌ی خدا متولد شد، در بهترین شب‌های سال، در به‌ترین جای زمین و در بهترین حالت بندگی، به تیر کینه‌ی دشمن گرفتار شد و فزت برب الکعبه را جاودانه ساخت. این مرد، همسر دختر بانوی رمضان است، علی شیر خداست.

اما کاش مظلومیت بهترین‌های رمضان را درک کنیم و در این عصر پرخطر به آن‌ها نظر کنیم و کلامشان را بشنویم و به ایمانشان غبطه بخوریم و با این غبطه خدا را در شب‌های قدر درک کنیم. باور کنیم نجاتمان در گرو ثقلین است و با آن‌ها به حضور حق برویم که حتما پذیرفته می‌شویم.

غزّه، برای آمدن منجی دعا کن!

نظری به تاریخ نشان می‌دهد که پیش از فروپاشی سلسله‌ی پادشاهان یا حکومت حکم‌رانان یا ولایت والیان، آنان دست به خشونت‎های گسترده می‎زنند، مردمان سرزمینشان را می‌کشند و خودخواهی‎هایشان افزایش می‎یابد. اگر باور کنیم تاریخ دائما تکرار می‎شود و تفاوت فقط در نحوه‎ی تکرار است، غزّه! پیوند خودت را با مقاومت محکم‎تر کن، چراکه افسارگسیخته‌ای در آمریکا بر سر کار آمده که با کشتن نسل تو می‎خواهد سروری‎اش را به اثبات برساند، زیرا او بیمار است و در کنار بیمار دیگری ایستاده و خشونت می‎کند، بیماری او خودخواهی، جاه‎طلبی و ثروت‎طلبی است. ریشه‎ی تمام بیماری‎هایش نیز حسادت است، نمی‎خواهد تو مالک داشته‎هایت باشی، اما می‎خواهد مالک داشته‎های تو باشد.

غزّه! به مقاومتت احترام بگذار و هرچه بیش‎تر خودت را در این مسیر قرار بده که ان‌شاءالله پیروزی نزدیک است. شهدای امروز تو از شهدای دیروز تو بیش‎تر نیستند، تو سخت‌تر از این‎ها را تحمل کرده‌ای، غانا و حیفا دیده‎ای، انتفاضه کرده‎ای و رهبرانت را و کودکان و نوجوانانت را در الباس شهادت دیده‎ای.

غزّه! به دولت‎های منطقه کاری ندارم، ملت‎های منطقه پشت سر تو هستند که ان‎شاءالله مقاومت تو و بیداری امت اسلام، سرانجام، به ظهور منجی منجر می‎شود و می‎آید و تورا و جهان اسلام را و همه‎ی مظلومان عالم را از شرّ افسارگسیختگان نجات می‌دهد.

غزّه! برای آمدنش باید دعا کنیم، او فقط به دنبال دعای شیعیان و نجات آن‌ها نیست، او از تبار رحمة للعالمین است و قرار است زمین را نجات دهد و حکومت الهی را به ظهور برساند. پس در میان تمام مقاومت‎هایت دستی پر از نیاز به درگاه الهی بلند کن و از او منجی بخواه، منجی می‌آید، شک  نکن.

بخشش در آخر شعبان

بیشتر شعبان گذشت و شمارش معکوس آن آغاز شده است. آیا می‌توان در این باقی‌مانده، خود را برای مهمانی ماه خدا آماده کرد؟

می‌پرسید چگونه؟ آن‌طور که امام رضا علیه‌السلام به عبدالسلام بن صالح هروی فرمودند: ای اباصلت! (در این فرصت باقی‌مانده) سهل‌انگاری‌های گذشته‌ی خود را جبران کن. بسیار دعا و استغفار کن و قرآن بخوان. از گناهانت توبه کن تا وقتی ماه رمضان می‌آید، مخلص برای خدا باشی و هیچ امانتی به گردنت نباشد، مگر این‌که آن‌را رد کنی و هیچ کینه‌ای از مؤمنی در دلت نباشد مگر آن‎که آن‌را ازبین ببری و از هر گناهی که انجام می‌دهی دست بردار.

تقوای خدا پیشه کن و در نهان و آشکارت به او توکل کن که خداوند در قرآن می‌فرماید: «و کسی‌که به خدا توکل کند، خدا برای او کافی خواهد بود.» و در باقی‌مانده‌ی این ماه، این دعا را زیاد تکرار کن: «اللهم ان لم تکن قد غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفرلنا فیما بقی منه.»

«خدایا اگر در این مدت که از شعبان گذشته، مارا نبخشیده‌ای در مدتی که از آن مانده مارا بیامرز.»

بیاییم در این مدت باقی‌مانده از ماه پرفضیلت شعبان برای خودمان توشه‌ای برداریم. دیگران را ببخشیم و ظلمشان به خودمان را فراموش کنیم تا خداوند نیز در سرای باقی مارا ببخشد و بیامرزد ان‎شاءالله.