امروز سخنرانی یکی از اساتید خواهر حوزه را شنیدم که داشتند از همه می‎خواستند برای فرج دعا کنند. م خواهم بگویم استاد عزیز! بهتر نیست کمی دقت کنید و برای اثبات دعا برای فرج مولایمان دلایل متقن تر از خواب و مکاشفه بیان بفرمایید. شما که تفسیر قرآن را در کلاس بیان می‎کنید بهتر نیست ذهن طلاب را متوجه به امور مهم‎تر از خواب کنید و از گریه‎های امام جعفر صادق علیه‎السلام برای غربت مولایمان حضرت حجت سخن بگویید؟ فکر نمی‎کنید آیا بین خواب‎های انبیاء و اولیاء با خواب‎های سایر مردم تفاوت وجود دارد؟ حتی اگر رؤیای صادقه باشد و واقعا مکاشفه ای رخ داده باشد، بهتر نیست در این زمانة معنویت فروشی در سایة خواب و رؤیا از روایات برای ترغیب مردم به ویژه طلاب بهره ببرید. خواب و مکاشفه بیشتر برای عوام فریبی است و طلبه باید به سلاح علم و عقل و برهان و عمل مجهز باشد نه خواب که برای دیگری نمی تواند حجب باشد.

نامت که شیعه باشد دیگر فرقی نمی کند یک‎ امامی باشی یا چهارامامی، اسماعیلی باشی یا جعفری، همین‎ که نامت شیعه باشد دیگر فرقی نمی ‎کند افغان باشی یا ایرانی، عرب باشی یا آفریقایی، شیعه که باشی گاهی به جرم پسر علی بودن تورا در صحرای تفتیده تنها، تشنه با فوجی از شکم‎ های پر از حرام می‎ کشند؛ با شمشیر و سنگ و نیزه و دهانی به فحاشی گشوده و دستانی دراز برای سوزاندن هر آن ‎چه که داری و پاهایی بلند برای زدن هر آن ‎که دوست داری. شیعه که باشی دیگر فرقی نمی ‎کند دانشمند باشی یا معلم، زن باشی یا مرد، بزرگ باشی یا کوچک، کودک باشی یا جوان، فرقی نمی ‎کند؛ همین ‎که شعارت “هیهات من الذلت” مولایت حسین باشد تو را به جرم دوست داشتن پسر علی می‎ کشند، این ‎بار نه با سنگ و نیزه و شمشیر که با توپ و تانک و تفنگ کارخانه‎ های اسلحه‎ سازی آن ‎سوی دنیا. شیعه که باشی از قدرت ولایت و محبت و مودّت مولایت علی می ‎ترسند که تورا می ‎کشند تا فریادت در گلویت خفه شود و قدرتشان ازدست نرود. شیعه که باشی با تابلوی “هیهات من الذلت” جانت در خطر است، مواظب روحت باشد تا  در این روزهای پر از خواب های رنگی و معنویت های جاهلانه به یغما نرود.

#به_بهانه_کشتار_شیعیان_افغانستان