سفر خوب است…

مناطق کوهستانی شمال کشور که من آن‌را بسیار دوست می‌دارم، تفرج‌گاه‌های بکر و دست‎نخورده‌ای هستند که تمام سال می‌توانی جایی برای فرار از هیاهوی شهرهای بزرگ برای خودت پیدا کنی، گاهی زیر نور آفتاب، هوای پاکیزه تنفس کنی و غر بزنی که چقدر هوا گرم است و گاهی در سرمای آن لباس پشمی بپوشی و به خودت بلرزی و کنار چراغ خوراک‌پزی بنشینی و دست‌هایت را به آن نزدیک کنی و منتظر شوی که گرم شوند. تعطیلات بهار هم شب زیر پتو بخوابی و نیمه‌های شب از صدای زوزه‌ی گرگ و شغال بیدار شوی و از پنجره بیرونر ا بنگری و زمین را سفیدپوش ببینی و از تعجب مبهوت باشی. برف ندیده‌ی زمستان شهرت را آن‌جا تجربه کنی.

یکی از بهترین مکان‌های این منطقه که می‌تواند انسان را در سکوت فروبرد و فکرش را برای اندیشیدن درباره‌ی موضوعات مهم هستی صیقل دهد، امامزاده امیرعلی است که در بالای کوه قرار دارد، امامزاده‌ای در جنگلی به غایت زیبا همراه با کوه و دره. تابستان گذشته همراه خانواده به آن‌جا رفتیم و خاطره‌اش را ابدی کردیم. این منطقه در شهرستان رودبار از توابع استان گیلان قرار دارد.

  سفر خوب است و حتما برای روحیه‌ی انسان مفید. اما کاش انسان در فرصت‌های خالی زندگی‌اش سفری به درون خویش کند و ببیند هوای درونش چگونه است؟ آفتایی است یا بارانی، سرد است یا گرم. کاش انسان در این سفر درونی خودش را بشناسد، در محاسبه‌ی آب و هوای درون خویش راهی برای بهبود وضعیت آب‎وهوای درونش بیابد. اگر هوای درونش سرد است و برفی، چادری بزند و از درون چادر سردی هوا را لمس کند و برای گرم شدن، لحظه‌ای اخلاص خرج عبادتش کند. اگر هوا آفتابی است، زیر نور آفتاب بایستد و بهار دلش را با شکرگزاری جشن بگیرد. راهی برای بهترشدن بیابد که وقتی از سفر برگشت و روزمره‌گی زندگی اورا جذب خویش نمود، اخلاصش و ارتباطش با خدا قطع نشود. سفر خوب است.