موضوع بحث امشب من، کودکان کار و کارتون‎خواب‌های معتاد نیست، موضوع بحث من ازدواج سفید و خاکستری و نشستن زنان در مجلس فالگیرها و رمّال‌ها و ساحرها نیست، حتی موضوع بحث من، سیل شیراز و گلستان و سفرهای تفریحی این مسئول و آن مسئول نیست. موضوع مهم‎تری در میان است.

مسئلة کف خیابانِ این‌روزهای عید، غیبت‌های ریز و درشت میهمانانی است که پشت سر مسئولان می‌گویند؛ برخی شاید راست و برخی نیز حتما دروغ. غیبت‎هایی که عامل گناهانی مانند دروغ و تهمت و حسادت و سخن‌چینی و بدبینی هستند. کف خیابان این‎جاست؛ مردم، گناه‌کاران بزرگی شده‎اند.

قصد سیاه‎نمایی ندارم، اما برخی مردم حتی به کمک‎های بلاعوض دولت به سیل‌زده‎ها نیز کار دارند و آن‎را ناچیز می‎دانند و کلی پشت سرش صفحه می‎گذارند و آن‎را به اختلاس‎های این و آن ربط می‎دهند و دست آخر روحانیت را مسئول همه‏چیز می‎دانند و برای رژیم سابق خدابیامرزی می‎طلبند.

خوشبختانه خیلی فرصت شنیدن این دست اظهارنظرها برایم مهیا نشد، اما همان مقدار اندک مرا به آینده برد؛ آینده‎ای که مسئولان ما باید جوابگوی غیبت‎های این روزهای مردم باشند.

بدون شک قیامتی در راه است: اقتربت الساعه و ما همگی مسئول اعمال خود هستیم. مردمی که بدون هیچ مدرک واضحی و تحت تأثیر فضای تبلیغاتی رسانه‌ایِ این روزهای فضای مجازی و حقیقی، روحانیت را مسئول ناکامی‎های اقتصادی می‎دانند، آن‎روز باید به قشر روحانیت پاسخ بدهند. افرادی که در رسانه‎ها، اعم از دیداری و شنیداری، خدمات این گروه را در حوادث طبیعی اخیر عمدا نادیده می‎گیرند و به جای آن در سریال‎ها و برنامه‎های تلویزیونی این قشر را نااهل معرفی می‌کنند و سلبریتی‎ها را بزرگ جلوه می‎دهند، آن‎روز باید پاسخ‎گو باشند. اشخاصی که در کسوت روحانیت عهده‎دار مسئولیتی هستند باید آن‎روز پاسخ‎گوی گناهان مجالس عید امسال مردم باشند؛ آنانی که می‎توانند تدبیری بیاندشیند و عمداً نمی‎اندیشند.

مسئلة امروز کف خیابان، گناهان مردمی است که چون اقتصاد تدبیر نشده به همه بدبینند، چون پیاز و گوشت و پرتقال را گران می‎خرند، به خود حق می‎دهند تمام ناکامی‎های زندگی‎شان را به پای مسئولان بنویسند. شاید اگر هر کسی فقط دربارة آن‎چیزی که دیده حرف بزند و قضاوت دربارة چیزهای نادیده را کنار بگذارد، این اندازه، دروغ و غیبت سر سفره‎های صلة رحم نبود.

مسئلة کف خیابان، امروز، چیست؟