بوی مظلومیت

از امروز مظلومیت آغاز می‌شود، پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله اولین حامی‌اش را ازدست می‌دهد، ام‌المؤمنین خدیجه سلام‌الله‌علیها و مادر زهرای مرضیه را. همان خانمی که خداوند به او سلام می‌فرستد و شرف مادری زهرا و همسری پاک‌ترین نور خلقت را به او می‌دهد.

اما مظلومیت رمضان تازه شروع شده است، چندروز دیگر نوه‌ی این خانم به جهان چشم می‌گشاید و خانه‌ی نبوت را روشن می‌کند. چندسال اول کودکی را کنار پدر، مادر و پدربزرگ خود سپری می‌کند و یکی‌یکی آن‌ها را ازدست می‎دهد. مرگ، البته حق است و هیچ‌کس در این عالم جاودانه نمی‌شود و دیدن غم عزیزان سنت الهی است. اما کوچ عزیزان با شدید‌ترین دردها امر دیگری است. 

مظلومیت حضرت حسن علیه‌السلام بعد از کوچ عزیزانشان، زمانی آغاز می‌شود که امام و خلیفه می‌گردند و جور و جفای دوست و دشمن ایشان را به صلحی سراسر درد وادار می‌نماید، همان صلحی که ایشان را چنان متأثر می‎سازد که در قنوت نمازهایشان به خدا می‎گویند: تو می‎دانی من تلاش خودم را کردم و وقتی تنها شدم از گذشتگان خود پیروی نمودم، یعنی صبر کردم. کرامت حضرت آن‌قدر زیاد است که برای حفظ خون شیعیان، مانند پدر بزرگوارشان سکوت را تجربه می‌کنند.

اما دردناک‌تر از همه آن است که حضرت شهید می‌شود و تابوتش را با تیر می‌زنند که خاندان اورا بیازارند و کینه‌ی خویش را بروز دهند.

مظلومیت رمضان ادامه دارد، مردی از تبار خورشید که در خانه‌ی خدا متولد شد، در بهترین شب‌های سال، در به‌ترین جای زمین و در بهترین حالت بندگی، به تیر کینه‌ی دشمن گرفتار شد و فزت برب الکعبه را جاودانه ساخت. این مرد، همسر دختر بانوی رمضان است، علی شیر خداست.

اما کاش مظلومیت بهترین‌های رمضان را درک کنیم و در این عصر پرخطر به آن‌ها نظر کنیم و کلامشان را بشنویم و به ایمانشان غبطه بخوریم و با این غبطه خدا را در شب‌های قدر درک کنیم. باور کنیم نجاتمان در گرو ثقلین است و با آن‌ها به حضور حق برویم که حتما پذیرفته می‌شویم.

بخشش در آخر شعبان

بیشتر شعبان گذشت و شمارش معکوس آن آغاز شده است. آیا می‌توان در این باقی‌مانده، خود را برای مهمانی ماه خدا آماده کرد؟

می‌پرسید چگونه؟ آن‌طور که امام رضا علیه‌السلام به عبدالسلام بن صالح هروی فرمودند: ای اباصلت! (در این فرصت باقی‌مانده) سهل‌انگاری‌های گذشته‌ی خود را جبران کن. بسیار دعا و استغفار کن و قرآن بخوان. از گناهانت توبه کن تا وقتی ماه رمضان می‌آید، مخلص برای خدا باشی و هیچ امانتی به گردنت نباشد، مگر این‌که آن‌را رد کنی و هیچ کینه‌ای از مؤمنی در دلت نباشد مگر آن‎که آن‌را ازبین ببری و از هر گناهی که انجام می‌دهی دست بردار.

تقوای خدا پیشه کن و در نهان و آشکارت به او توکل کن که خداوند در قرآن می‌فرماید: «و کسی‌که به خدا توکل کند، خدا برای او کافی خواهد بود.» و در باقی‌مانده‌ی این ماه، این دعا را زیاد تکرار کن: «اللهم ان لم تکن قد غفرت لنا فی ما مضی من شعبان فاغفرلنا فیما بقی منه.»

«خدایا اگر در این مدت که از شعبان گذشته، مارا نبخشیده‌ای در مدتی که از آن مانده مارا بیامرز.»

بیاییم در این مدت باقی‌مانده از ماه پرفضیلت شعبان برای خودمان توشه‌ای برداریم. دیگران را ببخشیم و ظلمشان به خودمان را فراموش کنیم تا خداوند نیز در سرای باقی مارا ببخشد و بیامرزد ان‎شاءالله.

ایها الرجبیون

رجب ماه قل هو الله و استغفار و توبه، رجب ماه خیز برداشتن به سوی درک حضور مستمر خدا. رجب مقدمه‌ی ماه تقدیر الهی.

آیا فضیلت ماه رجب به این است که معجزه‌ی تولد حضرت امیر علیه‌السلام در این ماه به وقوع پیوست یا اگر حضرت در این ماه نزول اجلال نمی‌کردند، ایها الرجبیون ندای محشر نمی‌شد و این الرجبیون در پی استغفار و توبه نمی‌بودند؟ آیا شرف ماه رجب به خاطر حضرت امیر علیه‌السلام است یا به خاطر شرافت ماه رجب، امیرالمؤمنین در این ماه متولد شده‌اند؟ آیا شکافته شدن دیوار کعبه و تولد حضرت در آن، فضیلت حضرت امیر نیست؟

ماه قل هو الله و استغفار و توبه با تولد خداوندگار درک حضور مستمر خدا در عالم هستی چه تناسبی با هم دارد؟ ماه توحید از اعمال مستحبش پیداست: 100 قل هو الله، 1000 قل هو الله، 1000 لااله‌الا‌الله، همگی نشان از دعوت حق دارد که بیایید و مرا دریابید که من خدای یگانه‌ام و از شما به شما آگاه‌ترم، من طراح شمایم و می‌دانم چه خلق کرده‌ام. خدای لااله‌الاالله‌ در این ماه علی علیه‌السلام را که در توحید کم‌نظیر است در خانه‌ی خودش به دنیا هدیه داد که شاید اولین فضیلت حضرت را به اخرین آن یعنی شهادت در خانه‌ی خودش پیوند دهد، چه پیوند مبارکی است دخول و خروج در این عالم که درخانه‌ی کبریایی رقم بخورد.

ایها الرجبیون که این ماه را درک کردید، خدا را به یگانگی، ختم رسل را به نبوت و علی را به ولایت شناختید، رضوان   مبارکتان باد. کاش در محشر این ندار به گوشمان برسد.