غیرت دینی

فزت و رب الکعبه را زمانی گفت که در محراب عبادت و در خاضعانه‌ترین شکل بندگی یعنی سجده قرار داشت. کینه‌ی دشمن و رقص شیطان در مقابل خشکه‌مقدسان، جهانی را به سوگ 1400ساله نشاند. البته که مرگ حق است و همه‌ی آدمیان به‌ناگزیر آن‌را درک می‌کنند، اما شهادت امیرالمؤمنین علیه‌السلام تنها شهادت جسم ایشان نبود، شکنجه‌ی ولایت و شهادت عدالت بود، عدالتی که علی علیه‌السلام آورد تا همیشه‌ی تاریخ باقی است که به دست فرزند آخرینش حقوق ازدسته‌رفته را از حلقوم نابکاران گرفته و به حلقوم مستضعفان بازگرداند.

ضربت خوردن علی علیه‌السلام در یکی از بهترین شب‌های سال و شهادت ایشان در شب بهترین دیگر و سوم ایشان در برترین شب، فضیلت بزرگی برای حضرتش است. نابکاران تاریخ تاب فضایلش را نداشتند و زیر توحید او و ایمان او عمل صالح او کمر خم کردند.

اینان برای جدایی شیعه از حضرت امیر یا شاید هم به خاطر کج‎فهمی و اخذ علم از جایی جز ثقلین، ابن‌ملجم را بهشتی معرفی می‌کنند که باعث فزت و رب الکعبه‌ی علی علیه‌السلام و اشک‌ریزان شیعه شد. عمل نابهنجارانه‌ی ابن‌ملجم باعث رستگاری او شد، چراکه همه‌ی عالم وجود خداست و وجود ماسوی‌الله وجودی عَرَضی است. بنابراین همه‌ی عالم خداست و هرآن‌چه‌که انجام بدهند خدایی است. پس ابن‌ملجم مرتکب فعل حرام نشده و بهشتی است.

با این عقیده، دین و دیانت، اخلاق حسنه و الذین امنوا و عملوالصالحات محلی از اعراب ندارد و حکمت خداوند چیزی جز خرافه‌های اهل دیانت نیست.

شیطان، نه کاملا، اما تا حدی در انحراف توحید موفق بوده است که چنین ثمراتی را در کتب ضاله و سخنرانی‌های گمراه‌کننده می‌بینیم. آگاهی لازم است که مجالس اهل‌بیت علیهم‌السلام از لوث وجود انحراف‌های اعتقادی پاک شود. شاید هم غیرت دینی لازم است که همه‌ی شنیده‌هایمان را نپذیریم و علیه آن قیام کنیم.