#روز_جهانی_رقص
خبر این است: 29 آوریل مصادف با نهم اردیبهشت، ازسوی یونسکو روز جهانی رقص نام‌گذاری شده است. هدف از این نام‌گذاری ارج نهادن به رقص به عنوان زبانی جهانی است؛ زبانی که انسان‌ها را در صلح و دوستی به هم نزدیک می‌کند.
این خبر همراه با تصویر رقص دسته‌جمعی منتشر شده است، رقصی که یادآور مولوی و قونیه است. با یک جستجوی ساده در اینترنت تحت عنوان International Dance Day می‌توان تصاویری از این روز دید.
این‌که یونسکو روزی را به نام رقص نام‎گذاری کند فی‎نفسه محل بحث نیست، بلکه مسئله این است که صوفیه چه زمانی رقص خاص خویش را به عنوان نمادی جهانی ثبت کرده است؟ حرکت خاموش و البته تأثیرگذار صوفیه تحت حمایت‌های بی‌دریغ برخی تریبون‌ها چگونه چنین اثر عمیقی بر نهادی بین‌المللی داشته است که نماد خاص مجالس قونیه را به جای تمام رقص‎های جهان از اروپایی گرفته تا عربی و آفریقایی و آسیایی برگزیده است؟
البته سؤال دیگری نیز وجود دارد: چرا یونسکو این نماد را انتخاب کرده است؟ آیا هدفی دارد یا صرفا از این نماد خوشش می‌آید، یا اسلامی متناسب با ولنگاری و یا همان صلح کل برایش مفید است؟
بحث این‌جاست که از یک‌سو در برنامه‌ای رادیویی تفسیر مثنوی می‎گویند و هر آن‌چه دلشان می‎خواهد به اسلام نسبت می‌دهند، روز دیگر جوانان صوفی‌زده را تشویق می‌کنند مسجد و حسینیه آتش بزنند، روز سوم نام خیام را برند مشروبات الکلی می‌کنند و اینک به راحتی رقص قونیه را نماد روز رقص جا می‎زنند.
رقص و شراب و موسیقی در حضوری نرم و آهسته، چینی نازک تنهایی جوانانِ درخودفرورفته را می‎شکند؛ جوانانی که وقتشان را در کانال‌های تلگرامی و اینستاگرام و غیره و ذلک می‌گذرانند و از حقایق زندگی واقعی دور می‌مانند. درواقع، حوادث مهم جهان اسلام یعنی فلسطین و غزه‎اش، سوریه و حرمش، یمن و عروس‎های شهیدش، لبنان و مقاومت مستمرش، عراق و بوی پاک شهادتش، ایران و برجام‎هایش و غده‎هایی مانند داعش و اسرائیل که دیگر حال بشریت را به‎هم می‎زند، در تنهایی جوانان جایی نمی‎یابد.
شیطان نیز ایستاده و پلورالیزم دینی را تماشا می‎کند و غفلت و بی‎خبری را به انسان هدیه می‎دهد. هدیه‎ی او زیباست، آن‎قدر که یادمان می‎رود که هستیم و از کجا آمده‎ایم و برای چه آمده‎ایم.
روز جهانی رقص مصادف است با ترک واجبات و انجام محرمات. جهان در عصر معنویت نوین زیر علم شیطان برای خوش‌گذارنی می‎رقصد و آن‎را عبادت حق‎تعالی معرفی می‎کند. جهل بشر تمامی ندارد. چگونه ممکن است کسی با رقص فیض الهی را دریافت و به خلق برساند، در کدامین سوره و آیه و در کدام تقریر و قول و فعل معصوم چنین چیزی دیده می‎شود؟ حضرت علی علیه‎‎السلام فزت و رب الکعبه را در محراب عبادت و در متعالی‎ترین شکل خضوع و با رساترین صدا فرمودند. حضرت حسین علیه‎السلام در ظهر عاشورا زیر تیر کینه‎ی دشمن دست به دامان نمازی شد که اورا عروج دهد. چگونه است که در سنت آنان رقص و غنا حرام است و در سنت صوفی‎زدگان عبادت؟ کسی این‌را پاسخ بدهد.
چرا ثقلین را فراموش کرده‎ایم؟ حضرت ختمی‎مرتبت صلی‎الله‎علیه‎وآله با صدایی بلند که به گوش همیشه‎ی تاریخ برسد، فرمود: به کتاب و عترت تمسک کنید که هرگز گمراه نمی‎شوید. سخن حق حضرت را فراموش کرده‎ایم که برای قرب به حضرت حق دست به دامان رقص و غنا شده‎ایم.