راهزنان راه اندیشه

دانشجو: استاد، یکی از سؤالاتم را ننوشته‌ام، برگه بدهید که بنویسم.

استاد: باید حذف کنی، اشکالی ندارد، لازم نیست بنویسی.

دانشجو: نه استاد، برگه بدهید بنویسم.

استاد: لازم نیست بنویسی، شما به قدر کافی نوشته‌ای.

دانشجو: (با لبخند) برگه دارم، الان می‌نویسم.

حکایت این دانشجو مانند کسانی است که حرف امامشان را گوش نمی‌دهند و فکر می‌کنند بیش‌تر از اماشان می‌دانند، نمونه‌هایش در تاریخ فراوان است.

اعتقاد به امامت و ولایت یعنی هر آن‌چه‌که ولیّ معصوم امر کرد، بگویی چشم و چیزی به ان اضافه و یا چیزی از آن کم نکنی. حکایت‌ معنویت‌های عصر نو این است که یا عقب‌تر از ولایت حرکت می‌کنند و مقام آنان‌را برای خودشان اثبات می‌نمایند و یا جلوتر می‌روند و به آن‌ها مقام الوهیت می‌دهند و با کلامشان را تفسیر به رأی می‌کنند. در این عصر پر خطر مراقب قطّاع الطریق باشیم، همان راهزنانی که اندیشه‌های معصومین علیهم‌السلام را می‌دزدند وبه نفع خودشان تأویل می‌نمایند. آنان‌که گاهی پیروان حقیقت را سر می‌برند، گاهی آنان‌را با اتوبوس زیر می‌گیرند و بعد فرافکنی می‌کنند که ایهاالناس! حکومت ظالم است، چون مرا به جرم قتل می‌کشد. مراقب تبلیغات راهزنان اندیشه باشیم و در مسیر ثقلین حرکت کنیم که آنان سفینه‌های نجاتند.