امروز به این فکر می‌کردم که امام زمان علیه‌السلام که ظهور کنند، چقدر کار دارند! هر گوشه‌ای از سرزمین اسلام، کسی بلند شده و عَلَم طغیان علیه معرفةالله برافراشته و خود را شیخ و قطب پنداشته و مریدانی جذب کرده است. 

امام که ظهور کنند برای برافراشتن بیرق اسلام ناب، چقدر آدم باید هدایت کند، آدم‌هایی که فریب سران فرقه‌ها را خوردند؛ مریدان یمانی‌ها و کَسنَزانی‌ها و گنابادی‌ها و… ، مریدان آن‌هایی که برای ریاست دوروزة دنیا و جمع کردن پابوس، مذهب حقه را منحرف کردند و مناصب اهل‌بیت علیهم‎السلام را دزدیدند. حضرت که ظهور کنند، چقدر کار دارند!

امروز خیلی دلتنگ شدم، دلتنگ آقایی که روزی می‌آید و جهانِ پر از انحراف را از لوث بی‌خدایی و بدخدایی نجات می‌دهد، جهانی که در هر گوشه‌اش کسی ادعای امام زمانی می‌کند؛ یکی خود امام زمان است، یکی نایب خاصش و یکی هم همسرش.

فردا جمعه است و منتظران ظهور، منتظر ظهورند. اما هنوز هیچ‌یک از علائم حتمی ظهور محقق نشده است، پس آقا نمی‌آید. اما چرا من دلتنگم و منتظر که فردا بیاید، هرچند می‌دانم که فردا نمی‌آید، فردا روز ظهور نیست، روز دلتنگی است، روز به یاد حضرت بودن و حسرت خوردن، حسرت روزی که می‌آید و شاید من نباشم.