می‌گویند مجلس ختم، مجلس تذکر است، مجلس یادآوری این نکته که دنیا دو روز است و روزی باید آن‎را بگذاری و بروی، چیزی هم نمی‎توانی با خود ببری. اما نه، حسرت‎هایت را با خود می‌بری و بازمانده‎ها چوب حسرت‌های تورا می‎خورند. حسرت حرف زدن با فرزندی که مدتی است از تو دور است، جایی همین نزدیکی‌ها سرش به زندگی‌اش گرم است و یادش رفته که نعمت حیات را خداوند با واسطة تو به او بخشیده است. تو در حسرت بوسیدن رویش و گفتن حرف‎هایت و شنیدن حرف‎هایش، و او بعد از رفتن تو در حسرت دیدن تو و جبران گذشته‎ای که دیگر تکرار نمی‌شود.

چندی پیش، مادری که فرزندان زیادی داشت و البته کمی هم در حقشان ظلم کرده بود، از دنیا رفت. کسی باور نمی‌کرد او دنیا را به قصد آخرت ترک کند. چند تن از فرزندانش، جفای مادر را با قطع رابطه با او پاسخ دادند و اورا در حسرت دیدنشان گذاشتند. جفای مادر این بود که می‎خواست فرزندانش مال خودش باشند و پاسخی سخت هم گرفت، مدت‎ها آن‌ها را ندید. مادر رفت و حسرت‎هایش را با خود به گور برد. فرزندان در لباس سیاه سر خاک مادر ناله‌ها سر دادند و در حسرت تکرار گذشته‌ای که دیگر نمی‎آید با خود خلوت کردند.

قطع رابطه با پدر و مادرت تورا در سرای محشر و در محضر عدل الهی معطل می‌کند. خدای رحمان هیچ دلیلی را از تو نمی‎پذیرد، زیرا در قرآن شریف فرموده بود که به پدرومادر حتی اف نگویید، چه رسد به آن‌که آن‎ها را از دیدن خودت محروم کنی. شاید اگر با خواهر و برادرت قطع رابطه کنی و دلایل مستحکمی داشته باشی، بتوانی در محکمة عدل الهی تبرئه شوی، اما یقینا محروم کردن پدر و مادر از دیدن خودت و آزارشان، حق با تو باشد یا نباشد، تورا معذب خواهد کرد؛ زیرا فراموش کرده‎ای که  نعمت حیات را از آن‌ها داری.

فرزندان آن مادر این‎را فراموش کرده بودند. در مجلس ختم‎های مکرر شرکت کرده بودند و به بازمانده‎های زیادی تسلیت گفته بودند، اما فکر نمی‎کردند روزی کنار درب مسجد بایستند و به مهمان‎هایشان خوشامد بگویند و تسلیتشان را بشنوند و به این فکر کنند که حسرت همة عمرشان را چگونه تاب بیاورند. مجلس ختم دوستان و آشنایان، اگر تذکری برای تغییر زندگی‌مان نباشد، به هیچ نمی‎ارزد.