بِكَ عَرَفْتُكَ وَأَنْتَ دَلَلْتَنِى عَلَيْكَ وَدَعَوْتَنِى إِلَيْكَ، وَلَوْلا أَنْتَ لَمْ أَدْرِ مَا أَنْتَ

بک عرفتک با تو تورا شناختم و تو مرا به سوی خودت راهنمایی و دعوت نمودی و اگر مرا راهنمایی نمی‎کردی نمی‎دانستم تو که هستی.

این کلام معصوم است که من آن‎را تکرار می‎کنم ولی آیا به‎راستی من خدایم را به خدایم شناخته‎ام؟ او مرا راهنمایی کرده، چگونه؟ در قرآن شریفش با بانگ بلند فرموده لیس کمثله شیء، یعنی شییه چیز دیگری نیست، پس چگونه است که برایش شبیه قائل شده‎ایم و اورا هم‎ردیف مخلوق قرار داده‎ایم؛ گاهی راه‎زن‎های یکتاپرستی دست در دست شیطان و هم‎دوش هوای نفس، سامری امت می‎شوند و گوساله را جای خدا ـ اعوذ بالله من الشیطان الرجیم ـ می‎نشانند و بزرگان قومی را سر سفرة اهانت به حضرت باری میهمان می‎کنند. گاهی کمی دیرتر، آن‎سوتر، تمثال انسانی را می‎کشند و اورا خدا و فرزند خدا می‎نامند و در برابرش کرنش می‎کنند و گاه نیز در عصر جدید در میان پیشرفته‎ترین دین، با کلماتی جذاب اما تهی و بی‎هویت خدا را نوری می‎پندارند و می‎خواهند در او ذوب شوند، فانی شوند، باقی شونnuhد. لیس کمثله شیء یعنی چه وقتی برایش شیئیت قائل می‎شویم؟ بک عرفتک، این عبارت مرا می‎ترساند در عصری که خدا را با من می‎شناسانند با مخلوق نه با خدا، مرا می‎ترساند که با دیدن فعل خدا نیست که اورا می‎شناسم که با جستجوی صفات او در خودم و عاشق دانستن خدا در خلق خودم اورا می‎شناسم. خدای امروز محافل پر جذب و جذبه خدای عاشقی است که دوست داشت شناخته شود و نیاز داشت پرستیده شود. اما خدای امام سجاد علیه‎السلام اورا راهنمایی کرده به این‎که نه نیازمند است و نه حد دارد و نه شبیه هیچ‏چیزی است. کاش همة ما نیز قرآنش را به نطق درآوریم، راهنمایی‎اش را بپذیریم، خدایمان را خدا ببینیم و خودمان را مخلوق او.

امروز هوا خوب است، چقدر هوا گرم است، آن‌قدر برف آمده که زمین یخ زده است، چقدر زمین یخ زده است، هوا امروز چقدر سرد است، از پاییز خوشم نمی‌آید، این گل‌ها بوی بدی می‌دهند.

آیا ما حق داریم به اموری که خدا برای زمین تعریف می‎کند اعتراض کنیم؟ اساسا ما چه کاره‌ایم که به ربوبیت او اعتراض کنیم؟

وقتی می‌گوییم چقدر هوا گرم است، یا امروز هوا بد است، به خدا می‌گوییم که ربوبیت تو محل اشکال است، کناری برو و نظاره کن که من چگونه زمین را اداره می‌کنم. اعتراض به خدا یعنی اعتراض به خالقیت او، ربوبیت او و رزاقیت او. ما انسانیم و مخلوق، مخلوق که به خالق نه نمی‌گوید، فقط اعتماد می‌کند. هوا خوب باشد یا بد، از جانب اوست که هرچه از دوست رسد نیکوست. اساسا انسان نمی‌تواند بگوید چه چیزی خوب است و چه چیزی بد، هر چه می‌داند از جانب خداست.

مراقب توحیدمان باشیم، ظاهرا کمی لنگ می‌زند.