رادیوی ماشین روشن بود و بعد از پخش آهنگ، گوینده حمایت از کالای ایرانی را تبلیغ می‌کرد.

داغ دل راننده تازه شد. می‌گفت هفته‌ی گذشته برای ماشینش یک صفحه‌ی گیر بکس ایرانی به قیمت 110هزار تومان خریده و 70هزار تومان هم اجرت نصب پرداخت کرده است.

چند روز بعد صفحه خراب می‌شود و او مجبور می‌شود صفحه‌ی جدید و این‌بار کره‌ای به قیمت 200هزار تومان بخرد و 70هزار تومان هم اجرت نصب پرداخت کند.

صفحه گیربکس ایرانی را به نمایندگی می‌برد و شرح ماوقع می‌کند. آن‌ها نیز گارانتی را قبول نمی‌کنند و می‌گویند باید قبل از این‌که صفحه را عوض می‌کردی، ماشین را به این‌جا می‌آوردی. او هم توضیح داده که اگر صفحه گیربکس خراب باشد، ماشین حرکت نمی‌کند. 

خلاصه، آن‌ها گیربکس را برای این‌که ببینند مشکلش چیست نگه می‌دارند، که اگر اشکال از خود جنس باشد، صفحه‌ی جدیدی به او بدهند.

می‌گفت: اگر صفحه‎ی جدیدی به او بدهند، که نمی‌دهند، برای حمایت از تولید ایرانی 300هزار تومان،معادل سه‌روز کار ضرر کرده است.

راست می‌گفت، درآمدهای پایین، بیکاری‌های طولانی‌مدت و قیمت بالای کالاهای اساسی، انگیزه‌ی حمایت از تولید ملی را کم می‌کند، به‌خصوص که این‌گونه ضررهای مالی هم برای قشر کم‌درآمد داشته باشد.

به او گفتم: حق با شماست، اما کشور کره، کره شد به خاطر این‌که مردم از تولیدات داخلی‌شان، هرچند با ضررهای زیاد، حمایت کردند. 

او در پاسخ گفت که دوست دارد از کالای ایرانی استفاده کند، اما این‌جا خلاف کشورهایی مثل آلمان، فقط مردم ضرر می‌کنند و مسئولان بی‌خیالند.

حمایت از تولید ملی آن است که مسئول مملکت نیز خودش از خودروی ایرانی و لوازم جانبی ایرانی برای خودرویش استفاده کند و او نیز از تولید داخلی حمایت نموده و تبعات مالی‌اش را نیز تحمل کند، نه آن‌که کارکنان شرکت‌های خودروسازی، خودشان ماشین‌های خارجی داشته باشند و به ملت امر و نهی کنند که از تولیدشان، آن‌هم با قیمت بالا خریداری کنند.