می‌گویند مجلس ختم، مجلس تذکر است، مجلس یادآوری این نکته که دنیا دو روز است و روزی باید آن‎را بگذاری و بروی، چیزی هم نمی‎توانی با خود ببری. اما نه، حسرت‎هایت را با خود می‌بری و بازمانده‎ها چوب حسرت‌های تورا می‎خورند. حسرت حرف زدن با فرزندی که مدتی است از تو دور است، جایی همین نزدیکی‌ها سرش به زندگی‌اش گرم است و یادش رفته که نعمت حیات را خداوند با واسطة تو به او بخشیده است. تو در حسرت بوسیدن رویش و گفتن حرف‎هایت و شنیدن حرف‎هایش، و او بعد از رفتن تو در حسرت دیدن تو و جبران گذشته‎ای که دیگر تکرار نمی‌شود.

چندی پیش، مادری که فرزندان زیادی داشت و البته کمی هم در حقشان ظلم کرده بود، از دنیا رفت. کسی باور نمی‌کرد او دنیا را به قصد آخرت ترک کند. چند تن از فرزندانش، جفای مادر را با قطع رابطه با او پاسخ دادند و اورا در حسرت دیدنشان گذاشتند. جفای مادر این بود که می‎خواست فرزندانش مال خودش باشند و پاسخی سخت هم گرفت، مدت‎ها آن‌ها را ندید. مادر رفت و حسرت‎هایش را با خود به گور برد. فرزندان در لباس سیاه سر خاک مادر ناله‌ها سر دادند و در حسرت تکرار گذشته‌ای که دیگر نمی‎آید با خود خلوت کردند.

قطع رابطه با پدر و مادرت تورا در سرای محشر و در محضر عدل الهی معطل می‌کند. خدای رحمان هیچ دلیلی را از تو نمی‎پذیرد، زیرا در قرآن شریف فرموده بود که به پدرومادر حتی اف نگویید، چه رسد به آن‌که آن‎ها را از دیدن خودت محروم کنی. شاید اگر با خواهر و برادرت قطع رابطه کنی و دلایل مستحکمی داشته باشی، بتوانی در محکمة عدل الهی تبرئه شوی، اما یقینا محروم کردن پدر و مادر از دیدن خودت و آزارشان، حق با تو باشد یا نباشد، تورا معذب خواهد کرد؛ زیرا فراموش کرده‎ای که  نعمت حیات را از آن‌ها داری.

فرزندان آن مادر این‎را فراموش کرده بودند. در مجلس ختم‎های مکرر شرکت کرده بودند و به بازمانده‎های زیادی تسلیت گفته بودند، اما فکر نمی‎کردند روزی کنار درب مسجد بایستند و به مهمان‎هایشان خوشامد بگویند و تسلیتشان را بشنوند و به این فکر کنند که حسرت همة عمرشان را چگونه تاب بیاورند. مجلس ختم دوستان و آشنایان، اگر تذکری برای تغییر زندگی‌مان نباشد، به هیچ نمی‎ارزد.

ورودی قطار روی یکی از صندلی‎ها نشستم و به مردمی نگاه می‎کردم که برای تصاحب صندلی‌های پایین و بالا هم‎دیگر را هل می‌دادند. تمام صندلی‌ها پر شدند و مسافران بعدی در ورودی، برخی بر کف قطار نشستند و برخی نیز ایستادند. دو دختر جوان کنار صندلی من روی زمین نشستند، جایی که دری وجود دارد و این واگن را به واگن دیگر متصل می‎کند؛ واگنی که آقایان فروشنده از ان‌جا رفت و آمد می‌کنند.

آن‌روز خیلی به من سخت گذشت، به خودم گفتم دیگر این‌جا نمی‌نشینم، همان پایین، دور از وقایع بهتر است، هرچند آن پایین هم آزاردهنده است.

دخترانِ کف قطار نشسته، روسری‌هایشان را روی شانه‌ها انداخته و جلوی مردان پاهایشان را دراز کرده و مردان نیز از روی پای آنان رد می‌شوند. دختران می‌خواهند ثابت کنند این‌جا جای مخصوص آنان است و مردان حق ندارند به حریمشان وارد شوند. دریغ اما، مردان دیگر به این کارها کاری ندارند، لذت دید زدن به موهای زنانه و تدبیری که مدت‌هاست از مسئولین دیده نمی‌شود، بر وقاحتشان افزوده است.

آن‌روز دلم برای دهة شصت تنگ شد، نوجوانی‌ام را به یاد آوردم با آن چادر کلوکه که اندازة چند پتو گرما داشت که در خیابان راه می‌رفتم، سوار اتوبوس می‌شدم و خرید می‌کردم و هیچ مردی به خودش اجازه نمی‌داد نگاهی کند، چه رسد به این‌که بایستد و فروشندگیم را رصد کند و ادایم را درآورد.

دلم برای حیای دخترانه دهه شصت تنگ شده، همان حیایی که پشت مدل مو و لباس و قِر و فِر سلبریتی‌های دهة نود گم شده است. دلم برای روزی تنگ شده که مغازه‌های فروش لباس زنانه، پشت ویترین‌هایشان را پرده زده‌اند که مبادا مردی چیزی را که نباید، ببیند.

دلم برای خیلی چیزها تنگ شده. این‌روزها اما همه می‌گویند اگر حیای دخترانمان و غیرت پسرانمان کم شده، به خاطر تهاجم فرهنگی است، استعمار برای ازبین بردن کشورمان و ویرانی خانواده‌هایمان دست به دامن رنگ مو و پابند و شلوار پاره شده و به اعتقاداتمان  شبیخون زده است. شب‌های تابستان و زمستانمان را با کلیپ‌ها و چت‎های فضای مجازی پر کرده و وقاحت و بی‌حیایی را آموزش می‌دهند.

اما مقام معظم رهبری در بیانیة «گام دوم» فرمودند هر آن‎چه در کشور اتفاق می‌افتد، مسئولش در همین‎جاست.

مقابله با تحریم اقتصادی و شبیخون فرهنگی فقط تدبیر می‎خواهد که این‎روزها آرزویی دست‎نیافتنی است، وگرنه دهة شصت هم استعمار بیکار ننشسته بود و برای شبیخونش راهی داشت؛ آن‌روزها، فقط اعتقادمان به خدا و احتراممان به خلق خدا بیش‌تر بود.