فردای کودکِ امروز

امروز عکسی از یک دختربچه‎‎ی 3-4 ساله دیدم که خیلی ناراحت‎کننده بود. دختربچه در اتاقش سفره‎ی پیک‎نیک چیده بود و نشسته بود کنار سفره. آپارتمان کوچک، آلودگی هوا، تعطیلی مهد کودک، نبودن مادر و کارتن‎های تلوزیونی تحفه‎ی امروز این دختربچه بود که روزهای متوالی تکرار می‎شود.

یک‎روز، همین دختربچه به مادرش گفت: امروز چندشنبه است؟ مادرش گفت: پنج‎شنبه. دختربچه گفت: آخ‎جون، امروز روز میای خونه.

شبی قبل از خواب، همین کودک به مادرش گفت: اگر منو فردا با خودت ببری سر کار، من الان می‎خوابم. او می‎خواست ساعات بیشتری با مادرش باشد. مادرش، عمگین، اورا به آغوش می‏کشد.

نگاهی به کارها و صحیت‎های این کودک نشان می‎دهد که تحفه‎های عصر نو زیبا نیستند. دنیای مدرن ما، دنیای افسردگی‎ها، تنهایی‎ها، خودخوری‎ها و مسائل مشابه است. کودکان امروز بدون درک کافی حضور مادر تنهایی را در اغوش می‎گیرند و با آن رشد می‎کنند. آن‏ها حتی خواهر و برادی هم ندارند که روزشان را با آنان پر کنند. نسل آینده، قطعا نسل تنهایی است و نشانه‎ی بی‎تدبیری بشر در کنترل چمعیت.

سال‎ها بعد است. این کودک در اتاقش سفره‎ی پیک‎‏نیک نمی‎جیند، تنهاییش را با آشپزی‏‎های کودکانه پر نمی‎کند، نقاشی‎هایش شاید دیگر پدر و مادر ندارد  گوشی‌اش را برداشته و در فضای مجازی دنبال دوست می‎‏گردد. شاید همه‎ی پدران و مادران دوست فرزندشان نباشند که اگر هم باشند فرقی نمی‏‎کند، او دوست هم‌‎سن و سال خود می‏‎خواهد.