امروز به این فکر می‌کردم که امام زمان علیه‌السلام که ظهور کنند، چقدر کار دارند! هر گوشه‌ای از سرزمین اسلام، کسی بلند شده و عَلَم طغیان علیه معرفةالله برافراشته و خود را شیخ و قطب پنداشته و مریدانی جذب کرده است. 

امام که ظهور کنند برای برافراشتن بیرق اسلام ناب، چقدر آدم باید هدایت کند، آدم‌هایی که فریب سران فرقه‌ها را خوردند؛ مریدان یمانی‌ها و کَسنَزانی‌ها و گنابادی‌ها و… ، مریدان آن‌هایی که برای ریاست دوروزة دنیا و جمع کردن پابوس، مذهب حقه را منحرف کردند و مناصب اهل‌بیت علیهم‎السلام را دزدیدند. حضرت که ظهور کنند، چقدر کار دارند!

امروز خیلی دلتنگ شدم، دلتنگ آقایی که روزی می‌آید و جهانِ پر از انحراف را از لوث بی‌خدایی و بدخدایی نجات می‌دهد، جهانی که در هر گوشه‌اش کسی ادعای امام زمانی می‌کند؛ یکی خود امام زمان است، یکی نایب خاصش و یکی هم همسرش.

فردا جمعه است و منتظران ظهور، منتظر ظهورند. اما هنوز هیچ‌یک از علائم حتمی ظهور محقق نشده است، پس آقا نمی‌آید. اما چرا من دلتنگم و منتظر که فردا بیاید، هرچند می‌دانم که فردا نمی‌آید، فردا روز ظهور نیست، روز دلتنگی است، روز به یاد حضرت بودن و حسرت خوردن، حسرت روزی که می‌آید و شاید من نباشم.

روزهای انتظار

مادری کودکش را گم کرده بود و بسیار بی‌‎تابی می‎کرد، لحظاات سخت انتظار برای یافتن کودکش تماشایی بود. پسر جوانی در بستر بیماری بود، امیدی به بازگشتش از کما نبود، خانواده و بستگان و دوستان و آشنایان دست به دعا بودند که شفا یابد، لحظات سخت انتظار برای شفای او شگفت‎انگیز بود، چقدر دعا به در خانه‎ی خدا رفت، انتظار تمام شد و شفا یافت. 

آیا بهتر نیست جمعه‎های انتظار را رها و روزهای انتظار را معنا کنیم؟ انحطاط دنیا کافی نیست؟ بهتر نیست از خواب عادت به نبود حضرت بیدار شویم و هر روز دست به دعا بلند کنیم، نماز حاجت بخوانیم و از خدا مهدی بخواهیم؟ 

چه مقدار خون لازم است که بر زمین ریخته شود، چقدر گرسته لازم است که در سطل‏‎های زباله غذایشان را بیابند و بعد سرمایه‎داران دنیا مازاد گندم‎هایشان را در اقیانوس بریزند، چه مقدار  لازم است دست در دست شیطان گذاشته و نافرمانی حضرت حق را معنا کنیم، چه مقدار گناه لازم است که باور کنیم دنیا دیگر بدون مهدی نمی‎تواند زندگی را تعریف کند؟

دوستان! بیایید جمعه‎های انتظار را فراموش کنیم و کمپین روزهای انتظار تشکیل دهیم، دنیا مهدی می‎خواهد. باور کنیم.