امروز در تدریس مجازی قرار بود معنا و مفهوم آیات آغازین سورة حشر را توضیح دهم. این درست است که هر بار انسان و در شرایط متفاوت با آیات قرآن مواجه می‎شود، مفاهیم جدید، نیکو و متناسب با شرایطش فهم می‎کند. امروز خداوند را در آیات آغازین سورة حشر ظالم معرفی کردم برای این‎که بتوانم بیان بهتری داشته باشم. البته خدای سبحان در نظر من ظالم نبود و نیست، اما اعوذ بالله من الشیطان الرجیم را دیر گفتم. عجب تجربه‎ای بود، یک‎باره مغزم توقف کرد و نتوانستم آیه‎ای را که معنایش آسان است، توضیح دهم. خدای ظالم ابتدای سوره خوب مرا گوشمالی داد.

سَبَّحَ لِلَّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزيزُ الْحَكيمُ (1) خدای سبحان، خدایی که مبرا از هر نقص است، پس ظالم نیست، فقط نفوذناپذیر و حکیم است.

هُوَ الَّذي أَخْرَجَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتابِ مِنْ دِيارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ … خداوند یهودیان بنی‎نضیر را در اولین حرکت دسته‎جمعی مسلمانان از خانه و کاشانه‎شان اخراج می‎کند. سؤال شبهه‎ناک من این بود که خداوند چرا در حق اهل کتاب ظلم کرد که این‌همه سال اورا کم و بیش عبادت نموده و به سرزمین پیامبر خاتم صلی‎الله‎علیه‌وآله آمده بودند که اورا درک نمایند، قلعه‎های مستحکم ساخته و آن سرزمین را آباد کرده بودند. آیا این ظلم نیست که خداوند آن‎ها را آواره کند و اموالشان را به مسلمانانِ تازه از راه‎رسیده بدهد؟

وَ لَوْ لا أَنْ كَتَبَ اللَّهُ عَلَيْهِمُ الْجَلاءَ لَعَذَّبَهُمْ فِي الدُّنْيا وَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ عَذابُ النَّارِ (3)

ذلِكَ بِأَنَّهُمْ شَاقُّوا اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ مَنْ يُشَاقِّ اللَّهَ فَإِنَّ اللَّهَ شَديدُ الْعِقابِ (4)

خداوند در آیة چهارم پاسخ پرسش شبهه‎ناک مرا می‎دهد: کسی‎که با خدا و رسولش مخالفت کند، خداوند در حق او شدید العقاب است. پس وقتی یهود بنی‎نضیر را از صفحة روزگار محو نمی‎کند و آنان را با عذاب استئصال مجازات نمی‎نماید و در عذاب دنیایی آن‎ها تخفیف قائل می‏شود و به ترک وطن اکتفا می‎کند، در حق آن‎ها ظلمی ننموده است. این سنت خداست که گاهی با تنبیه و گاهی نیز با تشویق آدمی را هدایت می‎کند.

و سؤال دیگر من که نمی‎خواهم پاسخش بدهم این است: آیا خون بشر عصر جدید رنگین‎تر از خون میلیون‎ها انسانی است که از اول تاریخ تا پیش از این زیسته‎اند؟ آن‎ها عذاب شوند و این‎ها نه؟ سنت عذاب‌های دنیایی خداوند در عصر آخرالزمان جاری نمی‌شود؟ بشر عصر جدید دور از خدا بشود، خدا را بکشد، خدا را صرفا ناظر بداند، بنشیند و خدا بر سرش دست بکشد، خودش را در نماز به جای خدا به خلق الله قالب کند، بنشیند و سجدة دیگران را بر خودش ببیند و همگام با شیطان کِیف کند، حج ابراهیمی را از مکة مکرمه به بیابان‎های آن‌سوی شهر بیاورد و خدا را استهزاء نماید،  دست در دست دشمنان خدا مردمان مظلوم را بکشد و خونشان را بر زمین جاری نماید و خود را متمدن‎تر از گلادیاتورهای عصر باستان بشمارد، اما خدا ارحم الراحمین باشد، می‎شود آیا؟ یک پاسخ کوتاه: نمی‎شود. خدای ارحم الراحمین خودش را به خاطر تفریح و سرگرمی شدید العقاب نخوانده است.  می‎توانم کرونا را با تمام فرصت‎های هدایتی‎اش یک بلای شدید العقاب همراه با تخفیف از جانب خدا بدانم.

در فیلم‎های قدیمی بارها دیده‎ایم و در سرگذشت گذشتگان، چه حقیقی و چه تخیلی، بارها خوانده‎ایم که وقتی کسی به سفر می‎رفته و در راه فوت می‎کرده، در عصری که آدم‎ها با اسب و شتر مسافرت می‎کردند، همراهان او در همان‎جایی که فوت می‎شده، دفتنش می‎کردند. شاید به همین دلیل باشد رساله‎های عملیه احکام کفن و دفن را نیز می‎آموزند که اگر کسی با جسدی مواجه شد مثل نماز واجب، کفن و دفن را واجب بداند و متوفی را با آداب شرعی دفن نماید. همیشه برایم سؤال بود که مگر می‌شود انسان در مراسم خاک‎سپاری پدرش، مادرش، فرزندش نباشد. #تمدن بشری که آدم‎ها را با آمبولانس از شهری به شهری دیگر جابه‎جا می‎کند یا حتی با هواپیما از کشوری به کشور دیگر، به من آموخه است که هرطور شده آدم‎ها باید در خاک‎سپاری عزیزانشان باشند.

امروز #کرونا کاری کرده که #تمدن بشری جلویش زانو زده و به حال نزار خویش های‎های می‎گرید. طوری شده است کسی نمی‎تواند در خاک‌سپاریاقوامش  شرکت کند، گاهی حتی فرزندان نمی‎توانند و با با مشقت می‎توانند پدران و مادرانشان را به سرای باقی بفرستند. چه بسا افراد نمی‎توانند برای خاک‎سپاری عزیزانشان به شهرهای دیگر بروند. #تمدن بشری با ماشین‎های مدرن در مقابل کرونا زانو می‎زند و با حالی زار در این روزهای سخت و در تنهایی اشک می‎ریزند. آیا این به معنای بازگشت به سوی خدا نیست؟ خدایی که انسان را و مجموعة هستی را خلق نموده و عقل شریف را به او داده که خدایش را بشناسد نه آن‎که وقتی تکنولوژی را کشف کرد خدا را بنده نباشد. کمی تفکر و تعقل لازم است.

امروز سال‎روز نزول #اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذي خَلَق‏ است، روزی که رسول خداوند، جبرائیل، به آخرین ذخیرة خداوند از سلالة انبیاء علیهم‎السلام در غار حرا فرمود:#اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذي خَلَق‏ و بعد در طول بیست‌وسه‎ سال آن‎را تفسیر کرد. امروز روز پاره‌شدن پرده‌های جهل و کشته‌شدن ناآگاهی و شکست بت‌خانه‌های جاهلیت است. روز شناخت #رَبِّكَ الَّذي خَلَق است که به مخاطب بگوید لااله‌الاالله اراده کرده اروا به صراط مستقیم هدایت کند که اورا متقی کند، بنده کند. روز #اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذي خَلَق بر زمین و زمینیان مبارک، که ان‌شاءالله پرده‌های جاهلیت امروز نیز پاره شود و عبودیت در معنای حقیقی‌اش تجلّی یابد.

#به_قلم_خودم

بزرگ‌ترین عذاب‌های آخرالزمان شاید اضطراب و استرس ناشی از شنیدن خبرهای بد باشد. ماجرای جنگ‌های غرب آسیا هنوز ادامه دارد، شمال آفریقا زیر بار سلطه می‌لرزد، شاخ آفریقا بیمار است و کشمیر در تب و تاب. یک‎باره خبری می‌رسد که صدر و وسط و ذیل اخبار رسانه‌ها را به خودش مشغول می‌کند؛ نوع جدیدی از آنفلواآنزا به نام کووید19 ناشی از #کروناویروس در میان کشورهای جهان شیوع پیدا کرده است. این خبر آن‌قدر مردم را می‎ترساند که صدای اشک‌های زنان و مردان و کودکان هندی را نمی‌شنوند؛ افرادی که از ترس و هراس به خود می‌لرزند. در میان غم #کرونا غم‌های دیگر عالم را فراموش نکنیم؛ غم بازی‌های جبهه کفر و سهم‌خواهی او از منابع هستی به قیمت خون مسلمانان.
اللهم عجل لولیک الفرج

اریخ را که می‌­نگریم پر است از هزینه‌های گزاف برای تجلی شعار “هیهات من الذلّه"، این شعار بنیادین قیام عاشورا. از همان آغاز بعثت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله که علیه جهل و خرافة زمانه سختی‌های فراوان متحمل شدند تا همین روزها و شب‌ها، انقلاب‎ها هزینه‌های فراوان می‌دهند.

انقلاب یعنی دگرگون کردن و همیشه دگرگونی‌ها مخالفانی سرسخت دارند، گاه می‌آیی و در کسوت رهبر جامعه حق مظلومان را از ظالمان می‌گیری، حتی آن‌مقدار که صرف مهریة زنان شده و به مظلوم می‌رسانی و بعد خیل مخالفانت اجتماع می‌کنند و برایت نقشه می‌کشند و خون تورا در زیباترین لحظة زندگی‌ات به زمین می‌ریزند. شهادت تو سنگین‌ترین هزینة انقلاب تواست؛ هزینه‌ای که تو آن‌را “فزت و رب الکعبه” می‌خوانی.

گاهی در کسوت رهبر معنوی جامعه با کاروانی از زن و فرزند راه می‌افتی و شعار “هیهات من الذلّه” را در تاریخ ثبت می‌کنی و جمعی را در همیشة تاریخ پشت سر خود قرار می‌دهی که با همان شعار در راه انقلاب بجنگد. شهادت تو و یاران و فرزندانت، اسارت زنان و کودکانت و نیزه‌های به قرآنِ ناطق بلند، سخت‌ترین هزینة انقلاب تواست، هزینه‌ای که هنوز تاریخ آن‌را می‌پردازد، گاهی با اشک و گاه نیز با خون.

شیعه از این هزینه‌های تاریخ‌ساز، فراوان دیده است، هزینه‎هایی که بوی “هیهات من الذلّه” می‌دهد. نمی‌شود انقلابی بود و فکر کرد می‌توان برای همیشه در آرامش” ضرب ضربا” خواند و برای شبهات دنیای کفر و الحاد پاسخ‌های مناسب پیدا کرد، جوانان از راه خارج‌شده را به راه آورد، سؤالات معرفتی طرح کرد و مادران نمونه تربیت نمود و جبهة کفر و الحاد بنشیند و در غم از دست‌دادن سلطه‌اش اشک بریزد.

تو عقیده داری، علی و حسین داری، صادق و باقر داری و کسی را داری که برایش “اللهم عجل لولیک الفرج” سر می‌دهی، در فغان نبودنش اشک می‌ریزی و معنویت حقیقی را زیر پرچم حسین تبلیغ می‌کنی. خوش‌خیالی است اگر فکر کنی جبهة شیطان دست روی دست می‌گذارد، او گرچه دیگر رضاخان ندارد، فروغی و سیدضیاء ندارد، اما دلار دارد، رسانه دارد، تبلیغات دارد، دشمن دین تورا دارد و همه را بسیج می‌کند که مسجدت را بسوزانند، منبرت را آتش بزنند، قرآنت را زیر شعله بگیرند، دیوارهایت را خراب کنند و ویرانه‌ای به تو تحویل دهند و به تو و اعتقاداتت بخندند. اما تو زیر این سقف‌ها یاد گرفتی که در گذر تاریخ فریادهای “هیهات من الذلّه” را بشنوی و خود نیز آن‌را تکرار کنی.

دوستان! یادمان باشد حرم حسینی علیه‌السلام را بارها خراب کردند و بقیع دردناک را به خاک بدل نمودند که شیعه نماند اما شیعه مانده است، پس اگر حوزه‌هایمان را هم خراب کنند، هزینة انقلابمان را می‌پردازیم، قرآنمان را بسوزانند آن‌را حفظ می‌کنیم و نمی‌گذاریم از یاد تاریخ برود. یادمان باشد انقلاب هزینه دارد، گاهی در هویزه، گاهی در سوریه و گاهی نیز در حوزه. نبردهایمان سر آرمان علی و فرزندان او علیهم‌السلام رنگ دیگر یافته است، مقاومت باید کرد تا خودمان را به فرزند [خرینش برسانیم. اللهم ثبت قلبی علی دینک.