سخنی با دوست امشب

شما بزرگوارتر از آنید که جسارت مرا نبخشید، می‎دانم که صمیمیت مدعی شیعه را می‎بخشید، که شما را دوست خطاب می‌کند، مرا ببخشید، دلتنگ بودم و کلمه‌ای بهتر از دوست نیافتم.
پرکشیدنتان مصادف شده است با عید ما ایرانیان، همان‎هایی‎که در جهان امروز به شیعه‌ی شما اهل‌بیت معروفند. پیش از تحویل سال نوی شمسی، دلم گرفته، دوست دارم گریه کنم. فکر کردم بیایم با شما صحبت کنم، با ادبیات خودتان با السَّلامُ عَلَیْکُمْ یَا أَهْلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ. مگر پیامبر خاتم صلی‌الله‌علیه‌وآله به امت نفرمود: انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی، پس چرا امت پس از ختم رسل گفتند: حسبنا کتاب الله. مگر آیه‌ی تطهیر در شأنتان نازل نشده و پیامبر به کرّات برای امت نفرموده بود که پلیدی و ناپاکی از اهل‌بیت دور است و نگفته بود که اهل بیت کدام مردمند؟! پس چرا امت سخنتان را نشنیدند و تصدیقتان نکردند و نان به خونتان زدند و در کام فروبردند؟
شما که خانه‌تان جایگاه رفت‌وآمد فرشتگان است و وحی خداوند بر شما فرود آمده است، چرا مورد حسادت قرار گرفتید و فرصت نیافتید رحمت بی‌نظیرتان و علم بی‌کرانتان را به مردم برسانید، چرا گوشی نبود که علم را از خزانه‌ی آن دریافت کند؟
السَّلامُ عَلَیْکُمْ یا مُنْتَهَى الْحِلْمِ وَ أُصُولَ الْکَرَمِ، چگونه است که شما می‌توانید در برابر تمام بی‌مهری‌های امت صبور باشید و باز هم از خود کرامت نشان دهید؟ چگونه است که می‌توانید با تمام صفات زیبایتان در حاشیه بنشینید و برایمان دعا کنید و به ما بیاموزید که چگونه با شما دردودل کنیم؟
چه کسی گفته است که شما حاشیه‌نشین هستید؟ حکومت را از شما گرفته‌اند، کوچه‌ی بنی‌هاشم را برای همیشه خجل کرده‌اند، آخرینتان را عزادار همیشگی مادر قرار داده‎اند و یکی‌یکی شما را به شهادت رسانده‎اند تا دو روز دنیا را در قبضه‌ی قدرت خود قرار دهند و سروری کنند، اما نمی‌دانند شما بر قلب‌ها حکومت می‎کنید، نمی‌دانند جهان آینده جهان شماست و شیعیان شما. کاش شیعیانتان این‎را بدانند و آب در آسیاب دشمنتان نریزند.
چقدر دلم می‌خواهد در صحرای محشر آدم ظاهر شوم و سربند شیعه‌گری بر پیشانی داشته باشم و فرصت داشته باشم غرق‌شدن غاصبان حقتان را در عرق شرمشان ببینم که چگونه در مقابل مالک یوم الدین دست‎وپا می‌زنند و راه نجاتی هم ندارند.
ای باب ایمان امشب و چراغِ در تاریکی و پرچم تقوا و صاحب خرد، می‎شود امشب در شب هجرانتان برای فرج مولایمان دعا کنید؟ اوکه بیاید معدن‎های حکمت گشوده می‎شود، توحیدِ خالصانه تعریف می‌گردد، خودتان فرمودید او آشکارکننده‎ی امرونهی خداست، دختر خیابان انقلاب هم حتما او که بیاید به روسری‌اش احترام می‎گذارد، زیرا که منجی ما گفتار خدا را بر چشم می‎گذارد و خودش اول کسی است که به آن عمل می‎کند. او که بیاید حجاب را تعریف می‎کند و کسی برایش عنوان اختیاری و اجباری نمی‎گذارد. اوکه بیاد کنسرت‎ها بدون دف و نی و تار مولودی آمدنش را می‎خوانند، کارگردان نظام اسلامی حتما فیلم انا المهدی را می‎سازد، اما کسی جرئت اهانت به اورا نمی‎یابد. او که بیاید آدم‎ها به خاطر گرانی تخم‎مرغ شیشه نمی‎شکنند، کسی را کتک نمی‎زنند، نمی‎کشند،اوکه بیاید سارقان ولایت، محمدحسین‎ها را نمی‎کشند و خاک پای ابلیس را سرمه‎ی چشم نمی‎کنند. اوکه بیاید جهان رنگ دیگری به خود می‎گیرد.
ای صاحب علم امشب و وارث انبیاء، می‎شود در سال‌روز هجرتتان از خدا بخواهید اورا برساند؟ جهان دیگر تاب تحمل بلا را ندارد، دوری از خدایمان قلبمان را می‎فشارد. امشب از خدا بخواهید به قلب‎هایمان رحم کند و اورا برساند، چهان به خاک پای او احتیاج دارد.

معنویت نوین

جهان با ظهور هر پیامبری تمدن جدیدی ساخته است. تمدن پیامبران برگرفته از آموزه‎های الهی است که براساس طراحی خداوند و متناسب با فطرت بوده است.
در تمام برنامه‎های پیامبران عنصر مبارزه با ظلم ظالمان و انحرافات عقیدتی جایگاه ویژه داشته است. اهمیت مبارزه علیه ظلم اعتقادی به‎گونه‎ای است که پیامبری هم‎چون موسی علیه‎السلام را از کاشانه‎اش می‎راند، عیسی علیه‎السلام را آواره می‎کند و محمد صلی‎الله‎علیه‎وآله را دست به دامان هجرت می‎نماید.
خدایی که با همین پیامبران با بندگانش سخن گفته، البته، نیل را برای موسی می‎شکافد، مسبح را عروج می‌دهد و محمد صلی‎الله‎علیه‎وآله را جاودانه می‎سازد.
جبهه‎ی مخالف پیامبران نیز با در دست گرفتن علم طغیان و پشت سر ارباب بزرگشان، ابلیس، راه بر تمدن فطری پیامبران بستند و هیچ‎گاه از راه‎زنی دست برنداشتند. این قُطّاع طریق راه پیامبران همان‎گونه عمل می‎کنند که روزی در صحنه‎ی قالوا بلی ابلیس در برابر خداوند عمل کرد.
امروز عصر پس از پیامبران است، عصر دوری از منبع وحی، عصر خرافه‎ها و معنویت نوین. مبارزه‎ی ابلیس، این رانده‎شده‎ی درگاه الهی، در دوره‎ی موسی با سحر و جادو، در دوره‎ی عیسی با پزشکی و در دوره‎ی محمد صلی‎الله‎علیه‌وآله با شعر و ادب بود؛ معجزات پیامبران نیز برای تألیف قلوب مردم با همین گزینه‎ها بوده است.
امروز که به غیبت آخرین ذخیره‎ی خداوند عادت کرده‎ایم، عصری است که شیطان راه جدبدی برای مبارزه علیه حق یافته است. تشنگی مردمان را برای درک خدا دیده برایشان خدا را تفسیر می‎کند. برنامه‎ی او بلندمدت است. قرن‌ها قبل، برخی سر کلاس توحیدش نشستند و اورا استادی عاشق یافتند، اسیر مکر و حیله‎اش شدند و به دار اناالحق آویخته، همان که توقیع شریف بر لعنش وجود دارد.
امروز، پیروان همان شیخ شهید خاک پای ابلیس هم نمی‎شوند و می‎گویند کاری به کار او نداشته باشبد.
زمانی خانقاه ساختند و از مسجد و حسبنیه رفتند که نمازشان بشود سماع و اذانشان غنا. خاتقاه رفتند که گوشه‎ی عزلت بجویند، سبحانی ما اعظم شأنی بگویند و کرامتشان این باشد که اژدها بر دست، سوار بر شیری در بیابان بروند.
امروز، اما، نام خانقاهشان را حسینیه می‎گذارند، شیعیان حضرت امیر علیه‎السلام را می‎ربایند و به آن‌ها می‎گویند در ولایت عدد نیست و هر دوره‌ای ولیّ خودش را دارد و امام زمان تو همین قطب خال به لب است.
بدانیم وقتی محصولات دامداران را می‎خریم، کیک و کلوچه‎ی پچ پچشان را می‌خوریم، برنج محسنشان را در عزاها و عروسی‎هایمان دم می‎کنیم که قد بکشند و آبروداری کنند، سرمایه‎شان را افزون می‎کنیم. آن‎ها با این سرمایه روزی کتاب‎های ادبیاتمان را با درس‎های عین‌القضات و شبلی و بایزید پر می‌کنند و اعتقاد جوانانمان را می‌دزدند، روز دیگر با استکبار دست می‎دهند، مثنوی تفسیر می‎کنند و مساجد و حسینیه‌هایمان را آتش می‌زنند. روز سوم نیز با سرمایه‌ای که برایشان انبار کرده‌ایم، اسلحه می‌خرند و محمدحسین‌هایمان را می‌کشند.
این معنویت نوین عصر ماست، هشیار باشیم.